Het spookje noemde mijn nu zesjarige dochter Anna een van de kaarten van het Nijntje kwartet als we het speelden. Een kaart van een donker persoon die volgens haar lijkt op de spookjes die ze ziet. Inmiddels is het ruim drie jaar geleden dat ons huis gereinigd is. Ik begrijp wel waarom ze deze kaart zo ziet. Anna is paranormaal en kan entiteiten zien en dit zag er in haar ogen duidelijk uit als een spook.
Binnen ons gezin is het een heel gewoon onderwerp nu. Net zoiets als welke pindakaas je het lekkerst vindt. Af en toe komt het voorbij, maar je hoeft het er niet iedere dag over te hebben. Toch realiseerde ik me pas kort geleden hoe normaal het voor mijn kinderen is dat zij meer kunnen zien. En dat – in de ogen van mijn dochter – ik degene ben die anders is.
Bij het naar bed brengen herinnerde ik haar aan een tooltje van Bianca. In ons huis zitten tooltjes die ingebouwd zijn en dus alleen hier bruikbaar zijn. Tooltjes die ervoor zorgen dat de min-energie direct verdwijnt. Voor buiten ons huis hebben we weer andere hulpmiddelen.
Er zijn mensen die spookjes wel kunnen zien en anderen weer niet. Ik legde haar uit dat zij ze wel kan zien, maar ik ze alleen kan voelen. Waarop Anna me bijna geschokt aankeek en heel verbaasd vroeg: “Kun jij ze niet zien dan? Echt niet?? Ook niet degene die daar nu staat? Waarom zie jij ze niet dan?!”
Om het te versimpelen, leg ik Anna uit dat ze een soort van onzichtbare bril heeft waarmee ze spookjes kan zien. Als ze de afsluittechnieken gebruikt dan is het net alsof ze de bril afzet, waarna ze hen dan niet meer ziet.
Een paar weken later tijdens het ontbijt vertelt Anna tevreden dat ze met het tooltje de zwarte wolkjes (min-energie) kan laten verdwijnen. “Dat is handig dat je dat zelf kunt,” zeg ik “want ik zie natuurlijk niet waar ze zijn.” Ze realiseert het zich nu pas en is vol ongeloof dat ik de heksen, zwarte wolkjes en spookjes niet kan zien. Anna vraagt of ik bang ben voor de spookjes die ik niet kan zien. Ze vindt het maar raar. Gelukkig kan ze met haar grote broer wel ervaringen uitwisselen over wat ze zien en voelen en dat doen ze even. Ik luister mee, dankbaar voor dit inkijkje in hun wereld, zomaar op een doordeweekse ochtend.
Moeder van Anna
Toelichting van Bianca
Als een kind paranormaal geboren wordt en haar leven lang zwarte gedaantes ziet, dan is het voor dit kind heel erg gewoon. De kinderen nemen aan dat de wereld zo is. Het is pas vreemd als de zwarte gedaantes weg zijn, want dan klopt hun wereld niet meer. Sommige gedaantes zijn dreigend en anderen zijn gewoon aanwezig en de kinderen accepteren deze. Kinderen kunnen behalve entiteiten ook emoties zien. Dat zijn vaak zwarte wolkjes die een bundeling zijn van allerlei soorten menselijke en historische min-energie.
De dreigende gedaantes zorgen ervoor dat kinderen angstig worden. Vaak vertellen ze dat niet, omdat ze aannemen dat je dit als ouders ook kunt zien. Hun gedrag ‘verraadt’ dat ze paranormaal zijn: stemmingswisselingen, buikpijn, slaapproblemen, claimgedrag, niet van veranderingen houden, druk gedrag en/of teruggetrokken gedrag.