Mijn dochtertje van vier is meervoudig gehandicapt en kan niet praten. Ze huilt heel erg veel en is al meerdere malen opgenomen ter observatie. We haar ten einde raad, omdat we niet weten wat er met haar aan de hand is. Kunt U ons misschien advies geven of eventueel contact leggen met haar om zo te weten te komen wat er aan de hand is? Het maakt mij als moeder heel erg onzeker.
Donna ligt in haar bed in de woonkamer als ik op visite kom. Het is een klein poppetje met leuke, stoere kleding aan. Ik ben meteen erg ingenomen met haar en dat bevordert het contact ook enorm. Donna kan niet praten, telepathisch contact is dus de enige manier. Ze is erg open en terwijl ik mijn jas uitdoe, zendt Donna me allerlei informatie toe. Ook de ouders hebben een lijstje met vragen voor me klaar dat ik even aan de kant schuif. Zo’n duidelijk en helder contact is zeldzaam en ik wil het daarom maximaal benutten. Donna snapt een heleboel van haar leven niet. Ze voelt zich als een meubelstuk dat telkens verplaatst wordt. Omdat iedereen denkt dat ze niet kan communiceren, wordt haar niet verteld wat haar dagindeling is. Daardoor ontstaat er voor haar een chaos en heeft ze het gevoel dat ze geen controle heeft over haar leven. Ik stuur vader op pad om een weekplanner te halen met afbeeldingen, waardoor ik Donna duidelijk kan maken hoe haar week eruit ziet. Donna zit op een speciaal kinderdagverblijf een aantal keren per week. Ook is haar moeder voor haar werk een aantal dagen per week van huis, zodat ze alleen met haar vader is. De oppas komt ook één keer per week. Er zijn dus genoeg wisselingen in de week waardoor het een chaos lijkt voor Donna. Haar reactie hierop is huilen, omdat dát het enige is waar ze controle over heeft. Dat drijft haar ouders tot wanhoop, omdat er medisch gezien geen redenen haar waarom ze zo huilt. Als vader terug is gaan we samen de afbeeldingen uitleggen en op de weekplanner plaatsen. Donna is razend enthousiast en dat blijkt uit de informatie die ze mij toezendt, maar ook uit de ongecontroleerde bewegingen die ze maakt. Wat de ouders nog het meeste verbaast, is dat Donna tijdens mijn aanwezigheid niet huilt. Normaal gesproken als er bezoek is, is Donna erg onrustig en krijst de hele boel bij elkaar. Nu is het een heerlijk, lief dametje dat erg leergierig is. Iedere activiteit krijgt een plaatje waardoor Donna duidelijkheid krijgt. Ik vraag de ouders om Donna vooral te behandelen als een vierjarige, omdat ze met mij communiceert als een vierjarige. Ze ziet er door haar handicap uit als een baby, maar verstandelijk is ze dat niet. Dat is wel even wennen voor de ouders, omdat ze ineens een andere benadering moeten toepassen voor Donna. Wel zie ik een opluchting bij vader: ze vindt het fantastisch dat ze haar nu als een prinsessendame mag behandelen, ondanks haar handicap. Dan komt de lijst van de ouders aan de beurt: heeft ze pijn? is ze bang? hoe kunnen ze met haar communiceren?
Op al deze vragen krijg ik antwoord van Donna. Ze heeft soms pijn als ze zo over haar toeren raakt van het huilen. Haar spieren verkrampen en dat zorgt voor nog meer verdriet. Massage van haar spieren zal haar goed doen en haar ouders gaan het zeker uitproberen. Donna geeft ook aan dat er in haar kamer iemand is waar ze bang voor is. Dus ga ik op zoek naar het onbekende. In haar kamer zie ik inderdaad een vrouwelijke entiteit die niet prettig aanvoelt. Het is de overleden oma van moeder waar ze een erg slecht contact mee had. De ouders hadden haar huis gekocht toen ze overleden was en daar was ze het helemaal niet mee eens. Het wordt tijd om haar naar de andere wereld toe te sturen, zodat Donna niet meer wordt lastig gevallen. Dit gaat niet zonder slag of stoot, omdat ze meent dat het haar huis is. Uiteindelijk geeft ze zich gewonnen en mag ik haar naar het licht sturen. Terug in de woonkamer zie ik dat Donna helemaal uitgeput in slaap is gevallen. Dat geeft mij de gelegenheid om de ouders te “leren” hoe ze met hun dochter kunnen communiceren. Ik leg ze uit hoe ze hun telepathische vermogens kunnen ontwikkelen. We hebben hier te maken met een ouder-kind band en dat is de sterkste band die er is.
Na twee weken neem ik weer contact op om te evalueren. Donna’s huilbuien haar aanzienlijk minder geworden door de duidelijkheden. Vader is enorm enthousiast, omdat ze af en toe telepathische beelden doorkrijgt van haar dochter. Met een voldaan gevoel hang ik op en bedank dat ik dit mocht meemaken.