Tom heeft verdriet, hoe ga je ermee om?

Enkele maanden geleden heb ik een leuk, jong gezin ontmoet met twee innemende kinderen. De oudste van het stel Tom is een erg slim mannetje en hij denkt erg diep na over de dingen in het leven. Door een slechte begeleiding op school en pestgedrag van zijn klasgenoten heeft Tom op een nare manier kennisgemaakt met school. Dankzij de inzet van zijn liefdevolle moeder is Tom nu op een andere school en heeft het reuze naar zijn zin.

Tom is een erg gevoelig mannetje en is – mede omdat hij een  HSP-er is  ( Hoog Sensitief persoon meer info op: http://www.benazir.nl/hoog-sensitief-persoon/) –  in contact gekomen met mij. Hij maakt gebruik van de handvatten die ik hem geboden heb en het gaat lange tijd goed met Tom.

Totdat hij na de vakantie ineens met een verdrietig gevoel opstaat als hij naar school moet. Iedere ochtend is het weer een drama als hij zich moet aankleden om naar school te gaan, omdat hij zo verdrietig is. Tom kan niet precies benoemen waarom hij zo verdrietig is als zijn moeder erom vraagt. “Die mevrouw met die grijze lok, die weet waarom ik zo verdrietig ben,” is dan zijn antwoord.

Ik neem contact op met Tom en duik in zijn onderbewustzijn om te achterhalen waarom hij verdrietig is. Ik zie dat hij in de verwerkingsperiode is gekomen van wat hij allemaal heeft meegemaakt en daarom het verdrietige gevoel heeft. Hij heeft sinds hij van school gewisseld heeft niet de kans gehad om de zaken te verwerken en nu hij in een stabiele periode zit komt alle verdriet naar boven. Zijn onderbewustzijn heeft school als verdrietig opgeslagen en daarom het verdriet.

Tijd om zijn onderbewustzijn opnieuw te programmeren. Ik spreek met Tom af dat hij een knutselwerk gaat maken van alle dingen die hij leuk vindt op school. Dit werkje hangt hij op in zijn kamer en als hij weer verdrietig is omdat hij naar school moet, dan kijkt hij daarnaar. Samen met zijn moeder gaat hij meteen aan de slag en ik krijg via mail een mooi knutselwerkje toegezonden.

De volgende dag heb ik een vrolijke Tom aan de telefoon. Alles op school vindt hij leuk en hij voelt ook geen verdriet meer. We spreken af dat – als hij weer gezellig wil kletsen – we dan gewoon gaan bellen. Als ik de hoorn erop leg, ben ik vertederd zoals dit mooie mannetje met zijn ervaringen omgaat. Zijn hoogbegaafdheid zit hem soms in de weg, omdat gevoel en verstand niet op één lijn zitten. Maar zijn opgewektheid en spontaniteit is wat Tom helemaal weer in evenwicht brengt, zodat je een gewoon enthousiast jongetje van 5 jaar oud ziet.

Niets mooier dan kinderen in dit leven. En ik mag ermee werken.