Op een zonnige dag betreedt Stijn samen met zijn ouders mijn werkkamer. Stijn is 12 jaar en heeft ernstige gedragsproblemen. Zijn moeder Celsa is van mening dat het gedrag van Stijn een andere oorzaak heeft en heeft daarom mijn hulp ingeroepen. Stijn is een open jongen en hij praat honderduit als ik hem vragen stel over zijn hobby’s. Zijn ouders hebben weinig verteld over mij en hij is ook niet op de hoogte van de werkelijke reden van dit bezoek. Ondertussen leg ik telepathisch contact met hem om te weten te komen of er inderdaad bijzondere factoren een rol spelen waardoor hij thuis onhandelbaar is.
Het gezin bestaat uit vijf kinderen en hij is de oudste van het stel. Op school is hij een voorbeeldige leerling en haalt hij buitengewoon goede cijfers. Maar als hij thuiskomt, verandert Stijn in een agressieve, brutale en vooral respectloze jongen waar zijn ouders geen raad mee weten. Via jeugdzorg heeft hij een aantal gesprekken gehad met een psycholoog en die kon helaas niets voor het gezin betekenen, omdat Stijn daar geen probleemgedrag liet zien.
Ik ga daarom in gesprek met zijn ouders en vraag hen wat de reden is dat ze nu tegenover mij zitten. Deze directe vraag overdondert de ouders en beiden durven niet goed aan te geven wat het probleem is. Daarom confronteer ik hen met de beelden die Stijn mij tijdens het gesprek laat zien. Beelden waar mijn maag van omdraait, omdat dit een nachtmerrie moet zijn voor iedere ouder. Stijn mishandelt zijn ouders op een manier die erg ver gaat. Zo heeft hij zijn moeder een trap in haar buik gegeven toen ze nog in verwachting was van zijn zusje. Verder valt het me op dat vader Bram blauwe plekken heeft op zijn arm en als ik vraag hoe hij eraan komt, kijkt hij Stijn aan, maar zegt niets. Stijn kijkt mij brutaal aan alsof hij wil zeggen: ja, wat zeg je daar nou van? Nu is bij mij de maat vol en mijn houding verandert naar Stijn toe. Ik laat hem duidelijk merken dat dit onacceptabel is en respectloos. De ogen van Stijn zijn hard en niets is er meer over van de gemoedelijke jongen waarmee ik net nog gezellig aan het praten was. Niet alleen zijn ouders hebben te lijden onder het fysieke geweld van hem, maar ook de rest van het gezin. Hoe is het zo ver gekomen, is mijn brandende vraag en die stel ik dan ook aan zijn onderbewustzijn. Dan zie ik wat het probleem is en waarom Stijn dit gedrag vertoont: hij hoort stemmen die hem opdrachten geven om de andere gezinsleden te pijnigen. Dat overkomt hem in zijn kamer en als hij het niet doet, dan pijnigen ze hem. Hij heeft ook geen controle meer over zichzelf en snapt ook vaak niet waarom hij zo agressief is. Dit is begonnen op jonge leeftijd, maar toen gebeurde het niet dagelijks. Zijn ouders hebben destijds zijn gedrag genegeerd, omdat ze ervan overtuigd waren dat het vanzelf over zou gaan. Stijn was ook altijd berouwvol als hij weer een woedeaanval had gehad en dat maakte zijn explosieve gedrag in hun ogen wel weer goed.
Maar sinds een paar maanden zijn de woedeaanvallen zo heftig, dat iedereen in het huis bang is voor Stijn. Om het minste geringste explodeert hij en dan slaat hij, schopt hij en scheldt hij tegen iedereen in het gezin.
Ik vertel dat hij stemmen hoort en hij kijkt me geschrokken aan. In zijn ogen is angst te lezen. Zijn ouders zijn niet op de hoogte van dit gegeven en zijn dan ook enorm verbaasd. Als ik vertel dat dit al vanaf zijn vierde jaar speelt, vallen een heleboel puzzelstukjes op hun plek. Hij heeft het nooit aan zijn ouders verteld. Dan gebeurt er ineens iets wonderlijks: Stijn begint te huilen en een kwetsbare jongen vol verdriet zit tegenover me. Geen van de ouders durft een arm om hem heen te slaan en ik gebaar dat ze hem moeten vastpakken. Door de mishandelingen is er een enorm grote afstand ontstaan tussen hen. De opdrachten die hij krijgt zijn van zwarte entiteiten die in zijn kamer huizen. Deze entiteiten hebben het op het gezin gemunt en daarom werken ze door hem heen als hij in huis is. Op school is Stijn daarom een ander kind.
Ik ga enkele dagen later naar het huis om de boosdoeners te verwijderen. En Stijn kan die avond meteen merken dat zijn kamer anders aanvoelt. Helaas zal het nog wel wat tijd nodig hebben, voordat de ouders en de andere kinderen weer vertrouwen krijgen in Stijn. De situatie heeft zolang geduurd, dat de afstand die er ontstaan is erg groot is. Daarom houd ik de vinger aan de pols, totdat het vertrouwen er weer zal zijn.
Weken later krijg ik een mailtje waarin de ouders laten weten dat ze sinds jaren weer een gezellige Sinterklaasavond hebben gevierd. Stijn was weer helemaal hun Stijn en ze hebben ervan genoten.