Vijftig jaar geleden spraken ze tot elkaar de woorden uit: tot de dood ons scheidt. Nooit stilgestaan toen bij wat deze woorden op het latere leven voor impact zouden hebben.
In een tijdsbestek van een paar maanden komt ze plotseling alleen te staan als haar man de strijd tegen een slopende ziekte verliest. De periode is zo snel gegaan, dat ze op dat moment op overlevingsstand stond en handelde naar de zaken die op dat moment de prioriteit hadden. Nu hij overleden is, komt ineens het besef dat ze in haar ogen zoveel meer voor hem had willen doen, maar helaas niet de kans kreeg. De situatie liet het niet toe en haar man had er ook geen behoefte aan. Hij was net als haar overrompeld door de ziekte en liet zich leiden door de medische wereld die soms hoop kon bieden.
Omdat ze het voor haar gevoel niet goed heeft kunnen afronden, zit ze nu jaren later nog emotioneel en verstandelijk verbonden met haar man. Bijna bij al haar beslissingen die ze neemt, overweegt ze of hij zijn goedkeuring ervoor gegeven zou hebben. Dat maakt haar heel onzeker, omdat ze daardoor steeds verder van zichzelf komt te staan. Ze weet niet zo goed wat ze wel en niet wil en met die onzekerheid groeit ook de eenzaamheid. Ze mist hem als nooit tevoren, omdat hij nog helemaal verweven is in haar leven.
In de meest donkere periode van haar leven gaat ze naar bed en hoopt dat ze even haar leegte kan vergeten. De leegte is ontstaan door de verliezen die ze door de jaren heen heeft geleden: haar ouders, zus, vrienden en nog meer dierbaren. Maar dan plotseling voelt ze dat ze wordt opgepakt door iets wat ze niet kan waarnemen. Zachtjes wordt ze omhoog gelift en vervolgens los gelaten. Ze is geschokt en weet niet wat er gebeurd is. Ze neemt contact met me op.
Nu zit ze tegenover me, omringd door alle geliefden uit de andere dimensie. Ik breng haar in contact met hen en dan vertellen ze haar dat zij haar omhoog gelift hebben. Ze willen dat ze uit het diepe dal komt en eindelijk gaat genieten van het leven. Ze moet stappen uit het verleden en haar focus gaan leggen op het heden. Dan zal ze zien dat het zeker de moeite waard is om te leven. Met kippenvel over mijn hele lichaam en diep ontroerd geef ik haar deze boodschap door. Ik zie haar gezicht opklaren en voor me zit een charmante vrouw van 70+ die ineens weer sprankelende ogen heeft. Ze heeft een opgeruimd karakter en dat is eigenlijk het halve werk. Ik weet dat ze ergens de moed weer gaat vinden om wat van haar leven te maken en gaat zien dat nu haar weg gescheiden wordt van haar overleden man. En die is het er helemaal mee eens, want ook hij gaat nu zijn eigen weg.