Als ik op bezoek ben bij een gezin, gebeurt er iets totaal onverwachts. Tijdens het eindgesprek zie ik een klein jongetje in de hoek van de kamer staan. Hij maakt zich kenbaar als het neefje van de bewoners en ik check of deze entiteit ook werkelijk bij hen hoort. Het blijkt inderdaad het neefje te zijn die een jaar geleden aan een hersenaandoening is overleden. Ongelooflijk snel werd hij uit het gezin gerukt en zijn ouders kunnen dat nauwelijks geloven. Nu staat daar een manneke die hulp van mij wil.
Ik leg contact en hij is kort en duidelijk: Ik moet zijn ouders erbij halen omdat het heel erg belangrijk is wat hij wil vertellen. Omdat het ziekteproces zo snel is gegaan, kan ik me voorstellen dat er nauwelijks ruimte en tijd is geweest om afscheid te nemen, dus doen we wat hij vraagt. De ouders worden gebeld en moeder blijkt doof te zijn en kan moeilijk met mij communiceren. Vader zal tolken, zodat ik wel met moeder kan communiceren.
Het jongetje vertelt me dat zijn moeder – ondanks haar doofheid – geluiden hoort. Het zijn geluiden die anderen niet horen en dat maakt haar heel erg onzeker.
Ze hoort geroezemoes, harde knallen en piepjes. Allemaal geluiden die ze eigenlijk – gezien haar doofheid – niet kan horen. Haar artsen kunnen het niet verklaren en ze is radeloos. Als ik dit aan moeder vertel, is ze verbaasd en opgelucht dat ik dit weet.
Eindelijk iemand die het begrijpt. Als ik haar ook nog verklaar waar de geluiden vandaan komen en waarom alleen zij de geluiden waarneemt in haar gezin, vallen de puzzelstukjes op hun plaats.
Ze is helderhorend en hoort geluiden uit een andere dimensie. Ze is paranomaal en kan het daarom waarnemen.
Ik leg haar uit hoe ze zich kan afsluiten en daardoor is ook meteen het probleem opgelost.
Haar zoon schoot zijn moeder te hulp en dat maakt dat een dag voor mij zo onverwacht mooi kan verlopen. De verrassingen uit de andere wereld wennen niet. Zelfs niet na tientallen jaren, ze blijven mooi!