Oudermishandeling

Op een vreemde wijze komt de volgende ontmoeting tot stand. Ik zit in de wachtkamer van een kliniek en een vrouw komt naast me zitten. Ze stelt zich voor als Ella en vertelt dat ze meerdere malen geprobeerd heeft om mij op mijn telefonisch spreekuur te bellen, echter zonder resultaat. Aan haar ogen zie ik dat ze er helemaal doorheen zit en ik zie dat ze dringend hulp nodig heeft. Haar zoon heeft enorme driftaanvallen en ze weet niet wat ze met de situatie aan moet. Het escaleert zo enorm bij haar thuis, dat ook haar andere gezinsleden er enorm onder lijden. Haar echtgenoot is al een  aantal weken  met hun camper weg, omdat hij de thuissituatie niet meer aankan.

Ik vraag Ella of ze een foto van haar zoon bij zich heeft en ik bekijk de foto als we buiten in alle rust even praten. De jongen op de foto heet Björn en is zeven jaar oud. Het is een mooi mannetje, maar inderdaad wel één met een gebruiksaanwijzing. Hij laat me vrijwel meteen zien dat hij de touwtjes in handen heeft in het gezin en – als hij niet zijn zin krijgt – ook alles in werk stelt om zijn zin door te drijven. Ik zie dat hij zijn moeder fysiek mishandelt en weet niet hoe ik dit nu het beste aan haar kan vertellen, zonder dat ze hier op straat emotioneel wordt. Ik besluit daarom om dit telefonisch aan haar te vertellen als ze zo meteen thuis is.

Een paar uur later hebben we inderdaad contact en ik confronteer haar met hetgeen Björn me heeft laten zien. In eerste instantie is ze sprakeloos, omdat ze het nooit tegen iemand anders heeft durven te vertellen. Dit is iets wat je niet snel met iemand deelt, namelijk dat je zoon je dagelijks bont en blauw slaat. Ook haar man en dochter hebben het een en ander te verduren, maar geen fysiek geweld. Dat richt hij uitsluitend op zijn moeder. Na het lezen van mijn columns was ze ervan overtuigd dat dit het werk van zwarte entiteiten moest zijn. Ik moet haar teleurstellen, want ik kan niet ontdekken dat haar zoon op de een of andere manier bewerkt wordt. We maken een afspraak en ik ga bij haar langs. Geruststellend voor haar, omdat ze er ten zeerste van overtuigd is dat het externe factoren zijn die haar zoon dit laten doen. Maar als ik bij haar binnen kom, merk ik dat ik alleen heftige emoties in huis voel, maar ik ontdek geen zwarte entiteiten. Ik observeer haar gezin en na enkele  uren leg ik mijn bevindingen bij de ouders neer.

Ella komt uit een arm gezin en heeft als kind heel erg veel tekorten ervaren. Daardoor voelde ze zich vaak de mindere van haar leeftijdsgenoten, daar zij niet met de laatste mode mee kon lopen en zich daardoor vaak een buitenbeentje voelde. Toen ze kinderen kreeg en het financieel goed had, wilde ze haar kinderen alles geven wat zij als kind gemist had. Dat is ook duidelijk te merken, want beide kinderen hebben materieel ontzettend veel. Haar dochter Rosalie van 15 kan er prima mee omgaan en beseft maar al te goed dat ze meer krijgt en heeft dan haar leeftijdsgenoten. Björn echter is een ander kind en vindt het vanzelfsprekend dat hij dit krijgt. Daar komt nog bij dat hij – als jongste van het gezin – ook erg veel aandacht vraagt en krijgt.

Ella heeft nooit nee durven zeggen tegen Björn en dat eist nu zijn tol. Als peuter kreeg hij driftaanvallen als hij zijn zin niet kreeg en dat leverde altijd succes op. Dit werd van kwaad tot erger, want in die woedeaanvallen sloeg en schopte hij zijn moeder. Ella heeft hem er nooit voor gecorrigeerd, laat staan bestraft. Nu is de situatie zo ernstig, dat hij een tiran is en bij het minste of geringste ontploft. Hermes, haar man, wist er ook geen raad mee en liet de gehele opvoeding aan zijn vrouw over.

We maken een plan van aanpak en één van de dingen die Ella moet gaan leren, is dat ze nee moet durven zeggen en duidelijk haar grenzen moet gaan aangeven.  We zetten daarvoor een stappenplan op en de moed zakt bij voorbaat al in Ella’s schoenen bij de gedachte dat ze de confrontatie met Björn moet aangaan. Ook bedenken we sancties voor ongewenst gedrag. Hermes zal zijn vrouw daarin moeten steunen.  De eerste week is een hel: Björn verzet zich enorm tegen de nieuwe aanpak. Regelmatig heb ik Ella aan de telefoon. Maar na een week legt hij zich erbij neer en vertoont hij ander gedrag. Hij accepteert het nu makkelijker als hem iets geweigerd wordt, omdat zijn ouders duidelijk zijn naar hem en op één lijn zitten. Een maand later belt Ella mij huilend op. Haar zoon heeft haar zojuist verteld dat hij erg blij is met de nieuwe Björn.