Ongekende Leegte

Een ongekende leegte

 Een kind verliezen is een ingrijpende gebeurtenis. Ouders kunnen dit verlies vaak maar moeilijk een plekje geven en worstelen vaak nog jaren met dit voor hun vaak ondraaglijke verlies.  Tijdens de zwangerschap een kind verliezen kan voor ouders net zo’n groot verlies zijn als na de bevalling. Veel vaker dan men denkt sterft één van een meerling nog voor de twintigste week. Dit heeft te maken met onder andere het feit dat de navelstrengen verstrengeld kunnen raken, waardoor er een afklemming ontstaat van de bloedtoevoer en ook van de zuurstof die via het bloed wordt aangeleverd.  Er is dan sprake van een ééneiige tweeling, daar ze dezelfde  vruchtzak delen waardoor die verstrengeling kan ontstaan. Als het een meereiiege meerling betreft, dan is vaak de vroege sterfte te wijten aan onvoldoende voedingstoffen via het bloed door ongelijke verdeling.  Als het in het prille stadium van de zwangerschap gebeurt, zal na de bevalling de aandacht voornamelijk uitgaan naar het levend geboren kind, waardoor het overleden broertje of zusje op de achtergrond komt te staan. Het rouwproces maakt plaats voor de kraamtijd en vroeg of laat borrelt het rouwen op meestal ongewenste momenten omhoog. Op momenten dat je juist stabiel lijkt te zijn, komt soms in één keer het onverwerkte rouwen naar boven. Dit overkwam Ruby, een moeder van vier kinderen waarvan er twee tijdens de zwangerschap overleden zijn.

Ruby:

April 2009: na een zwangerschapstest kwamen we erachter dat ik zwanger was, dwars door de voorbehoedsmiddelen heen. Onze oudste zoon, Finn, was net 4 maanden en we schrokken er wel even van. De bevalling van Finn was een klein drama. Een bevalling van zesentwintig uur, een ritje met de ambulance, ruim twee uur lang persen, een vacuümpomp en dan toch uiteindelijk een spoedkeizersnee lagen nog vers in het geheugen.Behalve dat mijn lichaam nog aan het herstellen was, had ik geen vertrouwen in mijn lijf en vond ik het doodeng om weer zwanger te worden.

Toen we van de eerste schrik waren bekomen, wenden we aan de gedachte en gingen zelfs de voordelen ervan inzien. En uiteindelijk waren we zelfs blij, want de twee snel opeenvolgende kinderen zouden in ieder geval speelkameraadjes worden van elkaar.

Maar toen plotseling begon ik opeens te vloeien en nam contact op met de dokter. Ik moest naar het ziekenhuis komen voor een echo. Daar was ik wel blij om, omdat ik er geen goed gevoel bij had en bang was om het kind te verliezen.  De echo liet zien dat het hartje klopte en dat mijn voorgevoel niet juist was.Toch vond ik het moeilijk om dit gevoel los te laten, want het was zo’n sterk gevoel dat het ergens vandaan moest komen, toch? Uitleggen kon ik het helaas niet, waardoor het ook eraan bijdroeg dat mijn zwangerschap niet als erg prettig werd ervaren. Ook diverse lichamelijke klachten speelden op.

Cees werd geboren. Dat was ook nog een hele opgave, omdat ook deze man  niet zo graag geboren wilde worden.  Door de geelzucht van Cees werd zijn ziekenhuisbezoek verlengd en mocht hij pas na een paar dagen naar huis.  Eenmaal weer  thuis was ik de vervelende zwangerschap snel vergeten. Alleen het gevoel dat er iets niet goed was, bleef.

Totdat we weer opgeschrikt werden.  Ik was na de borstvoeding aan de pil gegaan, omdat we niet nog een keer onverwacht zo’n wonder mee wilden maken. Na een aantal weken haalde ik toch maar een test en weer bleek ik ongepland zwanger te zijn. Ondanks de vermoeidheid was ik eigenlijk heel blij: ik had altijd gedacht dat ik twee zonen en een dochter zou krijgen en al snel zag ik de voordelen ervan in. Lekker dicht op elkaar, dus je was in één keer uit de luiers. Omdat ik een niet zo’n prettige bevalling met Cees had gehad, werd ik doorverwezen naar de gynaecoloog, mede vanwege het feit dat ik binnen een jaar weer zwanger was.  Daar werd een bloedtest afgenomen om te kijken of er genoeg zwangerschapshormoon in mijn bloed zat. Vervolgens belde de gynaecoloog met de medeling dat dit niet het geval was, hetgeen inhield dat deze zwangerschap waarschijnlijk zou eindigen in een miskraam. Kort daarna begon ik te vloeien en de zwangerschap was ten einde. Ik was erg verdrietig, misschien wel omdat ik sterk het gevoel had dat het de dochter was die ik graag wilde. Maar bovendien omdat ik vrijwel direct te horen kreeg dat ik geen kinderen meer mocht krijgen in verband met mijn eigen gezondheid.

Ik stond er niet lang bij stil, mede omdat het met twee kleine kinderen misschien ook niet kon en ik pakte al snel weer de draad van mijn leven op.  Cees was ook erg bewerkelijk, aangezien hij geen enkele nacht doorsliep. Hij was bovendien enorm eenkennig en zelfs mijn man mocht hem niet troosten. Dat betekende dat alles op mijn schouders rustte. Ik was uitgeput, radeloos, machteloos en volkomen ten einde raad riep ik de hulp van Bénazir in.

Vlak na de Kerst bezoek ik het Brabantse gezin om te kijken of we het probleem kunnen oplossen. Ik moet helaas constateren dat Cees meer kan waarnemen dan andere kinderen en in zijn huis heeft hij veel last van ongewenst bezoek. Omdat de entiteiten niet prettig zijn voor Cees, ontdoe ik het huis ervan, zodat hij eindelijk rust heeft. In de kamer van het kleine mannetje is ook een witte entiteit, namelijk een klein meisje dat naast zijn ledikant zit te spelen. Het is een schattig, popperig kindje en een tikkie eigenwijs om te zien. Ruby, die naast me staat, heeft niet eens door dat ik naar haar sta te kijken en daar ben ik eigenlijk wel blij om. Ik besluit om contact te leggen, want ik wil toch wel weten wie ze precies is. Ze noemt zichzelf Lotte en ze vertelt me dat ze het tweelingzusje van Cees is. Lotte is regelmatig bij Cees en vindt het fijn om te deel te mogen nemen aan het gezin, net als de andere kinderen. Ze vertelt dat ze gekozen heeft om niet geboren te worden, maar wel wilde ervaren hoe het was om in de baarmoeder een deel van een meerling te zijn. Terwijl ze dat vertelt, moet ik wel bekennen dat ik enorm vertederd ben door dit schattige meisje. Ze is wijs en erg sierlijk in haar bewegingen. Dan maakt ze een grazieuze beweging en wijst richting Ruby. Het lijkt net alsof ze een ballerina is geweest door de bewegingen die ze maakt. Ze vertelt me dat ze nog een zusje heeft en dat die daar staat.  Dan zie ik plotseling voor Ruby een meisje staan die verlegen naar de grond staart. Ze wilt duidelijk geen contact met me leggen en dat straalt ze uit met haar hele lichaamshouding. Zo makkelijk als ik contact maak met Lotte, zo gesloten is dit meisje. Aan Lotte vraag ik hoe ze heet om te proberen of ik contact met haar kan krijgen als ik haar aanspreek met haar naam.  Ze heet Fleur en blijft al die tijd voor Ruby staan en kijkt niet op of om. Lotte is duidelijk hier de woordvoerster en daar zal ik het gewoon mee moeten doen. Het wordt tijd dat ik Ruby ervan op de hoogte breng dat we hier bezoek hebben van twee meisjes. Ruby is verbaasd en vervolgens erg emotioneel als ik haar vraag of ze twee miskramen heeft gehad. Ze vertelt dat ze wel op de hoogte is van één, maar de tweede kan ze zich niet herinneren. Dan vertel ik haar dat Cees er één van een tweeling is en dat zijn zusje in het begin van de zwangerschap gestorven is. Ruby kan nu eindelijk het gevoel plaatsen wat ze tijdens de zwangerschap van Cees heeft ervaren. Er ontstaat ook een grote emotionele verwarring bij haar: aan de ene kant heeft ze eindelijk de bevestiging, maar aan de andere kant is ze wel twee kinderen verloren. We praten er lange tijd over en het zal nog wel even duren voordat ze deze twee kinderen een plekje in haar leven heeft gegeven.

Als ik een tijdje later weer langskom, zie ik dat Cees zich enorm snel aan het ontwikkelen is. Hij slaapt nu iedere nacht door en er is een heleboel rust in het gezin gekomen. Met het komen van de rust is er ook een mogelijkheid gekomen voor Ruby om het rouwproces in te gaan. Ze is nu volop bezig met de twee meisjes en heeft daar een heleboel vragen over. Haar behandelend psycholoog, die van mijn bevindingen op de hoogte is, heeft haar geadviseerd om opnieuw contact met mij op te nemen, zodat haar vragen beantwoord kunnen worden.

Ik breng haar daarom weer in contact met haar dochters en ze wordt heel erg emotioneel. Maar na de ontmoeting, waarbij ze vragen aan de twee kinderen stelt en ze hen zelfs even voelt, komt er toch eindelijk rust. Ze heeft er nog niet helemaal vrede mee, maar ik weet dat haar hulpverlener haar zeker zal helpen om het af te sluiten. Een heleboel jaren na de gebeurtenissen krijgt Ruby eindelijk de tijd om te rouwen, want nu heeft ze rust.

Cees zal ik voorlopig nog wel even volgen, omdat ik vaak zie dat meerlingen waar er één van overleden is, soms een ongekende leegte kunnen ervaren. Een leegte waar ze vaak niet eens van weten waar het precies vandaan komt. Door contact te leggen met het onderbewustzijn, laten ze me vaak zien dat ze in de baarmoeder niet alleen waren. Door middel van vragen stellen aan hun onderbewustzijn ( ze merken vaak niet eens dat ik dat doe) kan ik achterhalen wanneer het andere vruchtje is afgestorven. De meerling laat me beelden zien en aan de hand van deze beelden krijg ik een totale kijk op de zaak. Helaas moet ik constateren dat er op allerlei manieren geprobeerd wordt om deze leegte op te vullen, dikwijls met  externe middelen, hetgeen kan resulteren in verslavingen, zoals bijvoorbeeld het verzamelen van allerlei dingen, maar ook verslavingen aan genotsmiddelen. Een leegte van binnen is helaas niet op te vullen met externe middelen en zal dus intern opgevuld moeten worden. Soms is er daarbij professionele hulp nodig, omdat de persoon al te lang in een vicieuze cirkel ronddraait en geen uitweg meer vindt.

 

 

Geef een reactie