De ontmoetingen met de ouders en de kinderen was enorm warm en hartelijk bij kasteel Helmond
Nadat we in de Raadszaal de afsluittechnieken en het nieuwe tooltje hadden geoefend, was groep 1 aan de beurt om met de speurtocht mee te gaan.De jongeman die ons begeleidde naar beneden was uiterst onbeschoft en liet duidelijk merken dat het niet zijn materie was. Het kasteel was op de hoogte van welke groep kinderen zou komen, dus zijn reactie was nogal verrassend.
Groep 1 ( 4 tot en met 7 jaar helderziend)
Jan, Theo, Sanne, en Gea gaven duidelijk aan dat ze witte entiteiten zagen en alleen John zag een man met een zwarte cape. Ron zei niets, maar zijn hele houding sprak boekdelen. Ron heeft nooit tegen zijn ouders aangegeven dat hij entiteiten ziet en het was dan ook erg verwarrend voor zijn ouders dat ik telkens maar weer aangaf dat hij wel wat ziet. Nu konden ze eindelijk duidelijk zien dat Ron meer waarneemt dan een ander kind. Hij durfde niet naar binnen en Anne was enorm lief en geduldig op hem aan het inpraten. De afsluittechniek wilde hij niet doen dus heb ik hem maar een stevige bubbel gegeven. Dat werkte prima want hij kwam helemaal los. Ron legt bijna nooit contact met anderen en nu was hij heel open en aanhankelijk.
Lotte was geplakt aan mama Vera, maar zag niet zo veel. De spanning van mama was voor haar een teken van dat er wat zou komen. Tyler zag ook hier en daar wat voorbij schieten en Celia wist niet dat haar zoon zoveel kon waarnemen. Vonne, Joy en Lara. waren de kinderen die redelijk ontspannen waren, mede omdat de afsluittechnieken werkten. Amanda zag een paar witte heksen voorbij schieten door de muur heen en vertelde dat op een laconieke toon. De witte heksen zijn witte entiteiten en geen echte heksen, maar voor Anouk lijken ze erop, want ze hebben lang, wit, uitwaaiend haar, net als heksen. Sanne was sprakeloos aan het meeluisteren. Mike was erg ontspannen, ondanks het feit dat hij een zwarte schim zag langskomen. Mees zat wel in de groep van kinderen die helderziend zijn, maar vertelde zelf dat hij al lange tijd niets meer had waargenomen en ook hier was dat het geval. Hij hoorde wel geluiden en Arja gaf hem tips hoe hij zich daarvoor af kon sluiten.
Theo stond in de kerkers en zag daar een man staan. Op zijn speurtochtblad kon hij hem niet vinden. Parmantig stapte hij op me af om even duidelijk te maken dat die man die zich daar vertoonde niet op het blaadje stond. Hij ziet entiteiten erg duidelijk en dan is het soms moeilijk om onderscheid te maken tussen dood en levend. Theo wist voor zijn 4 jaar duidelijk te verwoorden wat hij zag en dat zonder angst. Een nuchter, komisch en aandoenlijk mannetje die vele harten heeft gestolen die dag.
Het opmerkelijke was dat – toen we als groep binnenkwamen – vluchtten de zwarte entiteiten naar de andere ruimte. De kinderen die hadden heel wat gidsen bij zich en vandaar dat ze meer wit konden waarnemen dan zwart. Prachtig om te zien hoe krachtig de gidsen van deze kids zijn. Sommige kinderen hadden er wel 20, terwijl 3 á 4 gidsen het gemiddelde is.
Groep 2 (8 tot en met 13 jaar en helderziend)
Nu waren de grotere kinderen aan de beurt. Kinderen die ook entiteiten konden zien en in heftige huizen hebben gewoond. De vier oudsten van de groep zagen erg weinig en dat bewijst dat de afsluittechnieken prima werkten. Ik heb ze opengegooid, maar onbewust deden Jermain, Lance en Danny alles weer dicht. Mooi om te zien dat het helemaal geautomatiseerd is bij ze. Jermain is nog in de opbouwfase, maar toch is het helemaal ingesleten in zijn onderbewustzijn. Lance ziet vlekken en de vlekken die hij ziet zijn voornamelijk bundelingen van min-emoties. Danny is vanuit een diep dal gekomen, maar wat ben ik trots op deze knul. Danny was net als Ron en als je dan ziet wat voor geweldige stabiele knul hij geworden is, dan ontroert het me.
Amance had het zwaar. Zij was de enige van de aanwezige kids die nog in een spookhuis woont. Alles aan haar staat nog op scherp en ze is erg angstig. Ze vond het wel fijn om lotgenoten te ontmoeten en ik ben trots op de drie knullen dat ze haar zo opgenomen hebben. Bente, Jack, Xandra en Juri waren zo verdiept in de speurtocht, dat ze geen oog hadden voor andere zaken zoals entiteiten. Linde had het af en toe moeilijk en zo open als ze was, gaf ze dat ook prima aan. Jochem werd letterlijk leeggezogen en dat was duidelijk te zien aan zijn bleke gezicht. Ik heb hem maar liefst drie keer moeten bijtanken en uiteindelijk heb ik hem maar naar buiten gestuurd. Tonnie had het zo naar haar zin met grote ‘zus’ Yvonne dat de roze wolk waar ze beide op zaten zeer frequentieverhogend was. Tom was wat stilletjes en observeerde de boel goed in het begin, maar later kwam hij los toen het voor hem ‘vertrouwd’ aanvoelde.
Sem, een heerlijke pretletter, had op een gegeven moment migraine en onze eigen zuster Arja had voor hem een gouden tip waardoor hij nu zelf zijn migraine kan weghalen. Ted, onze nuchtere Limburger, had alles onder controle. Toen ik hem vroeg hoe het ging, zei hij: “Ach, ik ben zoveel gewend nu.”
Raoul was op het laatste moment verplaatst naar de groep van voelers. Ik was ervan overtuigd dat Raoul ook entiteiten zag ( hij had mij beelden laten zien), maar toen we het hem vroegen, ontkende hij dat. Dus werd er snel gewisseld. Uiteindelijk bleek dat hij toch entiteiten zag, maar niet wist dat de dingen die in zijn ooghoeken voorbij schoten entiteiten waren. Het was voor Raoul én zijn ouders even confronterend, maar een heleboel werd duidelijk.
Ook bij deze groep waren de gidsen in veelvoud aanwezig, waardoor de zwarte entiteiten moeilijk grip op de kinderen kregen.
Groep 3 ( 4 tot en met 12 jaar HSP)
Toen ik voor de derde keer naar beneden kwam, zag ik dat de zwarte entiteiten niet naar de andere ruimte gingen. Ze bleven gewoon zitten waar ze zaten en dat was duidelijk merkbaar. Het gidsen-aantal was ook aanzienlijk minder en krachtiger en nu hadden duidelijk de zwarte entiteiten het voor het zeggen. Liannne werd behoorlijk te grazen genomen en stuk voor stuk kwamen de kids bij mij klagen dat hun hoofd vol zat en ze buikpijn hadden. We hebben toen allemaal even aan blauw gedacht en iedereen voelde zich opklaren. Helaas was dat van korte duur, omdat de kelders volstroomden. Uit de vloer kwamen heftige entiteiten en Cindy kreeg het erg moeilijk toen. Tamir zag hier en daar wat voorbij schieten, maar aan zijn reactie kon ik zien dat het voor hem heel erg gewoon was. Hetzelfde gold voor Niek. Eigenlijk hadden ze in de groep zieners moeten zitten.
Nancy was helemaal gefascineerd van het feit dat ik geesten kon zien en vroeg aan mij hoe dat kon. Daar sta je dan met een mond vol tanden. Hoe leg je een kind van vier jaar uit wat paranormaliteit is, zonder het echt in haar wereld te brengen. Ik heb maar gezegd dat ik een speciale bril heb. En ze was tevreden. Job en Thijm gingen helemaal op in hun speurtocht en Bas en Fred waren ook erg geduldig en lief voor hen. Olaf ging zijn eigen weg en had net als Luana, Maartje, Sander, Brenda, Lotte, Nadine en Maaike weinig last van de zwarte gasten. Telkens logde ik bij ze in, maar ze waren zo goed afgesloten dat ze niets en/of weinig meekregen. Het vertrouwen in het blauwe bandje was ook erg groot.
Ilse is een kind dat weinig heeft met al dat hocus pocus gedoe en deed mee om haar ouders een plezier te doen. Ze had een enorme leuke klik met Carla, die geduldig en liefdevol haar liet zien dat zo’n dagje ook gezellig kan zijn. Het werd op een gegeven moment erg kritiek beneden en de zwarten werden steeds lastiger. Herma werd goed te grazen genomen toen ze naar buiten wilde gaan via een achteruitgang. Nuchtere Herma dacht dat ze het niet goed voelde en schakelde Donna in om het even te controleren of het echt zo was. Je raadt het al: Donna werd ook te grazen genomen. Samen met Tamir, die het nu ook moeilijk kreeg, stuurde ik ze naar buiten. We besloten om de kelders te verlaten en de speurtocht te beëindigen i.v.m. de heftigheid. Vele kinderen waren teleurgesteld, maar helaas was er geen andere mogelijkheid.
We waren Simon kwijt en wat bleek: hij zat al die tijd in z’n eentje in het hol van de leeuw. Doodleuk zat hij een spelletje te spelen en had nergens last van. Om hem heen stond een legertje van witte entiteiten die hem beschermden. Simon vertelde dat later ook aan zijn moeder. Toen ik hem meenam, verdwenen de witte entiteiten. Wonderlijk en bijzonder. Op het binnenplein was Donna nog niet helemaal bij en haar kinderen hebben toen met de gouden douche mama even bijgebracht.
Wat een overweldigende dag. Arja, Fred, en ik hebben genoten en genoeg energie gekregen om weer tachtig huizen te kunnen doen. Als dit het resultaat is van onze hulp, dan kunnen we alleen maar dankbaar zijn dat we mogen helpen. Het mooiste van alles is misschien wel dat ons leven zo rijkelijk gevuld is met mooie en liefdevolle mensen.
Bedankt voor de fantastische dag!
(alle namen zijn veranderd i.v.m. de privacy van de kinderen en hun ouders)
Ter info:Dit uitstapje is bedoeld voor kinderen die erg gevoelig zijn en dan leren om met hun gevoeligheid om te gaan. Door de afsluittechnieken die ik ontwikkeld heb, krijgen ze hun zelfredzaamheid weer terug.
En waar kan je dat dan het beste oefenen? In een Kasteel met entiteiten. Maar ook in contact komen met lotgenoten, knutselen en buitenspelen staat op het programma.