Kidsweekend

Uit alle windstreken van Nederland en grens België komen kinderen tussen de vier en veertien jaar naar een  locatie waar we het kidsweekend houden. Kinderen die een bijzondere ervaring hebben gehad, kunnen dan tijdens dit weekend andere kinderen ontmoeten en erover praten, maar ook gewoon spelen met elkaar. Een grandioos team van 19 vrijwilligers zal als leiding en animatieteam fungeren om de kinderen een onvergetelijke tijd te bezorgen. Mark, onze kok, heeft van zijn sponsoren allerlei lekkernijen gekregen, zodat we zeker niet zullen verhongeren. De meeste kinderen kennen elkaar niet en het grootste gedeelte heeft ook last van heimwee.

Het team, bestaande uit ouders die zelf zulke kinderen hebben, vangen ze liefdevol op en nog voordat hun ouders vertrekken zijn er al vriendschappen gesloten. Het meest wonderlijke vind ik altijd dat deze kinderen vrijwel direct aansluiting hebben, terwijl zij in het dagelijkse leven dit doorgaans niet kunnen vinden.

De lunch is een gezellig gebeuren en je zou denken dat we elkaar al jaren kennen. Ikzelf val van de ene verbazing in de andere, terwijl ik toch wel het één en ander gewend ben. Leon, een erg serieus jongetje van vijf, is ineens weer kind en haalt streken uit met zijn nieuwe vriend Nilo. Maar ook de twee zusjes, die het erg moeilijk vinden om een weekend zonder ouders te zijn, mengen zich in een groep meisjes en gezamenlijk gaan ze op een handdoek bij het zwembad liggen. De pubers hebben elkaar gevonden en gaan gezellig chillen in de speeltuin. Tijdens de speurtocht doet de hele groep enthousiast mee en de leiding, die verkleed is, zit helemaal in zijn rol. Na afloop krijgen de kinderen een Harry Potter kaart en in het cafetaria van de camping mogen ze een ijsje uitzoeken. Linn van acht snapt hier niets van: “Kun je hier met kaarten betalen? Bij ons heb je geld nodig om een ijsje te kunnen kopen.”

Het gevoel dat je krijgt als je de groep overziet, is dat we een grote familie zijn en dat komt omdat we allen zorg voor elkaar hebben. Dat we elkaar slechts een aantal uren kennen is er niet uit op te maken. Kinderen die vaak aan de zijlijn staan, ervaren hoe het is om bij een groep te horen waar je je thuis voelt en je jezelf kunt zijn. Iedereen begrijpt elkaar, ook al is de een anders dan de ander, immers ‘anders zijn mag’. Als team hebben we een hele kluif aan het huis, want ook dit huis is niet entiteitenvrij, maar we creëren een veilige plek voor de kinderen om te slapen.

Als de jongsten op bed liggen, heb ik samen met de leiding een gesprek met een groep elfjarige jongens. Openlijk praten we over hun ervaringen en in plaats van het ongeloof dat ze bij anderen ondervinden, is er nu herkenning voor elkaars verhaal. Een heerlijk gevoel voor de kids om dit met leeftijdsgenoten te kunnen delen zonder uitgelachen te worden. Met de oudere kinderen ga ik even in op de aflevering van GTST, waar glaasje draaien aan bod is geweest. Ik vertel wat de gevaren ervan zijn, maar ook die van drugs en alcoholgebruik. Ruim een uur hebben we een serieuze discussie en iedereen ziet dat je dit pad maar beter niet kunt bewandelen.

De volgende dag heeft iedereen heerlijk geslapen en staat er weer een rijkelijk gevulde ontbijttafel klaar voor de kids. Als de ouders de kinderen rond de middag komen halen, kijken ze hun ogen uit. Ze worden snel begroet door hun kids die  vervolgens weer verder gaan met hun activiteit. Is dát nou mijn zoon of dochter die zo’n last van heimwee heeft? We hebben de mogelijkheid voor ouders dat ze een paar uurtjes met elkaar kunnen praten en ervaringen kunnen uitwisselen en daar wordt druk gebruik van gemaakt. Ze hebben bijzondere ervaringen met hun kinderen en die kun je niet met iedereen delen. Maar hier is een groep die weet waar je over praat. Ze ervaren dat ze een normaal kind hebben, maar met een niet doorsnee gebruiksaanwijzing.

Na een lang, enerverend weekend nemen we hartelijk afscheid van ouders en kids. Ons team gaat nog even gezellig nakletsen en met een voldaan gevoel kijken we terug op hetgeen we mogelijk hebben kunnen maken voor de kids. Dankzij dit team heb ik de mogelijkheid gehad om kinderen extra handvatten te geven. Maar ze ook kunnen laten zien en voelen dat ze niet alleen staan met hun ervaringen. Herkenning en erkenning waren de sleutelwoorden van dit weekend en terugkijkend hebben we veel meer kunnen bereiken doordat we een ijzersterk team waren: kids en leiding.

De volgende dag heb ik het team aan de telefoon en we missen elkaar. Ook van de kids krijg ik deze berichtjen. Kun je nog verwonderd raken als je keer op keer wonderen ervaart? Ja, het kidsweekend is voor mij het levend bewijs hiervan.