Geachte Bénazir,
Na het lezen van uw boeken en uw columns in het weekblad Vriendin, zou ik mijn verhaal graag aan u voor willen leggen:
Bij onze zoon van zes is bijna 2 jaar geleden PDD-NOS geconstateerd.
Wij lopen met de opvoeding tegen ontzettend veel gedragsproblemen aan.
Gelukkig hebben we met hem ook onze “ goede” momenten, maar die zijn helaas maar schaars. In oktober 2010 hadden we ook zo’n goed moment en omdat we even op één lijn zaten, vroeg ik door toen hij het weer over zijn televisie (een vliegende televisie, waar een vrouw in zit en soms meerdere mensen die altijd bij hem zijn) Hij vertelde dat er altijd een vrouw bij hem is. Later zijn we erachter gekomen dat hij meer dan alleen die vrouw ziet.
1. Graag zou ik willen weten of onze zoon paranormaal begaafd is?
(Omdat ik bang ben dat – als hij dat niet is – hij misschien wel schizofreen is?)
2. Hoe kunnen we die televisie laten verdwijnen of acceptabel voor hem maken?
3. Zouden zijn gedragsproblemen hier misschien ook voor een groot gedeelte door komen?
Sinds hij kan praten heeft hij het zo nu en dan over een televisie, maar ik heb daar voorheen nooit aandacht aan besteed.
Bedankt voor het lezen van deze brief en ik hoop dat u advies kunt geven?
Djura uit Friesland
Tijdens mijn spreekuur krijg ik de nuchtere Friezin aan de telefoon die snel even het bovenstaande verhaal vertelt. Wat ze echter niet weet, is dat ik meteen contact met haar onderbewustzijn leg om te verifiëren of ik niet te maken heb met iemand die een ernstige psychische stoornis heeft. Dat doe ik altijd tijdens mijn spreekuur en de beelden die de persoon me doorzendt, vertellen in een razend snel tempo wat voor iemand ik aan de lijn heb. Djura is een lieve vrouw die alles in het werk zal stellen voor het welzijn van haar kinderen. Ik zie dat ze een partner heeft, maar toch veel alleen is. Zij is een stabiel, maar vooral nuchter mens met erg veel humor. Haar man heeft een drukke baan en is door de weeks voor zaken in het buitenland. Djura kan prima haar mannetje staan en beiden genieten ze van de momenten dat ze samen zijn. En als hij weg is, heeft ze een druk sociaal leven.
Als ze haar verhaal verteld heeft, vraag haar of ze hyves heeft. Ze herhaalt mijn vraag en zegt vol ongeloof ja. Ze snapt niet waar ik heen wil en ik leg haar uit dat ik graag op haar hyves naar een foto van haar zoon Jouke wil kijken. Nu begrijpt ze waarom ik dit vroeg en al snel kan ik meekijken. Ik zie ook een foto langskomen van haar huis en dat is voor mij nog duidelijker dan een foto van een persoon. Als ik een foto van een huis zie, kan ik daaraan zien of het een spookhuis is of niet. En dat is bij dit huis duidelijk waarneembaar.
De foto van haar zesjarige zoon Jouke maakt het plaatje helemaal compleet. Jouke is paranormaal en leeft in een spookhuis. De gevolgen daarvan zijn dat zijn ontwikkeling en gedrag enorm beïnvloed worden op een negatieve wijze. Om zich – als het hem te veel wordt – af te sluiten voor de vele indrukken, trekt hij zich vaak terug. Dit is een van de kenmerken van PDD-NOS, naast angstig gedrag, concentratieproblemen en driftbuien in angstige situaties.
De woning is in die mate heftig dat niet alleen Jouke er last van heeft, maar het hele gezin. Djura luistert naar de informatie, maar ik merk dat ze het momenteel niet allemaal kan bevatten. Dat er iets in haar huis was, dat had ze wel willen geloven, maar dat het de heftigste zwarte entiteiten zijn, dat niet. Ik verwijs haar door naar een besloten forum waar ze informatie kan vinden en contact met lotgenoten kan maken.
Weken later krijg ik een mailtje dat ze een afspraak wil maken en dat doen we. Ik vertel haar dat ze even geen grote schoonmaak mag houden, want dat kan het huis erg onrustig maken. Entiteiten zitten namelijk overal en je kasten opruimen kan tot vervelende situaties leiden. Tussentijds hebben we regelmatig contact, omdat Jouke’s bescherming even verstevigd moet worden wat ik gewoonlijk een bubbeltje noem. De nuchtere Friezen kunnen het maar moeilijk bevatten dat – als de bubbel verstevigd wordt – Jouke er vrijwel direct op reageert. Zijn gedrag draait met honderdtachtig graden om en dat geeft hun een bevestiging dat er toch iets moet zijn dat ze niet kunnen waarnemen. Op een morgen besluit Djura toch grote schoonmaak te houden en de bovenste verdieping wordt compleet overhoop gehaald. Terwijl ze dat doet, merkt ze dat het gedrag van Jouke en van haar dochter Rinne erg druk en onhandelbaar wordt. Maar er gaan geen alarmbellen rinkelen bij de nuchtere meid en ze gaat driftig verder tot de boel aan kant is. Als de kinderen eindelijk op bed liggen, gaat ze haar slaapkamer binnen en voelt meteen dat er een benauwde sfeer hangt. Ze negeert dit en gaat heerlijk op bed liggen lezen. Maar plotseling wordt ze door iets onzichtsbaars naar de andere kant van het bed gesleurd en ze schrikt er behoorlijk van. Beduusd kijkt ze om zich heen, omdat er niets of niemand te bekennen is.
Veel tijd om erover na te denken heeft ze niet, want ze voelt dat ze door iets wordt opgetild en omhoog wordt gelift. Uit angst knijpt ze haar ogen dicht. Er komt geen geluid uit haar mond en het lijkt alsof ze geen controle meer heeft over haar lichaam. Dit duurt een paar minuten en Djura weet wel dat dit de langste minuten van haar leven zijn. Allerlei gedachten gieren door haar hoofd, maar ze kan haar lichaam niet bewegen. Is dit uit angst of heeft het een andere oorzaak? Ze weet het niet. Dan voelt ze dat ze omlaag gaat en met een plof terug in bed valt. Ze blijft verstijfd liggen en haar hart gaat luid te keer. ‘De kinderen!’, is het eerste wat door haar hoofd schiet: misschien doen ze de kinderen wat aan. Ze opent haar ogen en raakt volkomen in paniek. Ze gaat naar de kinderslaapkamers, maar die liggen rustig te slapen. Ze pakt de telefoon en belt haar man die op dat moment in het buitenland is. In paniek vertelt ze wat haar is overkomen. De nuchtere en sceptische Ade weet niet zo goed wat hij ervan moet denken, maar gelooft haar wel. Hij adviseert haar om contact met mij op te nemen en Djura schakelt mijn sos-lijn in waarop ik dag en nacht bereikbaar ben. Deze ernstige paranormale ervaring en kan nog meer escaleren en omdat er kleine kinderen in het spel zijn, wil ik dat ze direct uit het huis gaat met de kinderen. De krachten waar ze mee te maken heeft zijn dusdanig heftig, dat ik geen risico wil nemen. Ze kan met haar kinderen terecht bij haar ouders die in een dorp er vlakbij wonen. Ik verplaats al mijn afspraken en op vrijdag de dertiende rijden we naar Friesland. Als ik op de Afsluitdijk rijd, krijg ik te horen hoeveel zwarte entiteiten er in het huis aanwezig zijn. Ik moet even driemaal slikken, want in mijn loopbaan heb ik nimmer zoveel in één huis aangetroffen. Mijn man die naast me heerlijk even een dutje doet, maak ik wakker om hem dit mede te delen. Hij kijkt op en als reactie geeft hij dat hij nu zeker zijn dutje nodig heeft. Ik zet de auto aan de kant, omdat ik van mijn gidsen wel graag wil weten hoeveel hulp ik mee krijg. Zeventien gidsen vertellen ze en de boodschap is dat ik op ze moet vertrouwen. Maar ik ben mens en even twijfel ik of we tegen deze duizenden zijn opgewassen. Dan krijg ik een plotselinge kalmte over me en weet dat we de klus zullen klaren.
Djura is al aanwezig met haar vader en we gaan met z’n vieren naar binnen. Wat ik nu waarneem, heb ik nimmer zo heftig gezien en ik begrijp nu waarom Djura uit haar bed werd gelift. De krachten zijn enorm groot, maar mijn helpers zijn er ook. Na een veldslag van maar liefst elf uur is het huis clean.
De kinderen en Ade komen het huis in en Jouke kijkt om zich heen. Voor het eerst ziet hij niets meer in zijn huis en zijn gedrag is ook veel positiever. We vertrekken naar ons hotel en komen de volgende ochtend weer terug. Jouke is erg rustig en lief, maar ook zijn zusje vertoont positiever gedrag. Het gezin heeft enorm goed geslapen en ze voelen dat ze weer hun huis terug hebben.
Thuis aangekomen zie ik dat Djura een mooi gedicht heeft meegegeven dat ze speciaal voor ons gemaakt heeft, genaamd: de stem van een kind.
Jij was de stem van ons kind
Zodat wij hem hoorden
Zelf kon hij duidelijk maken
wat hem stoorde.
Jij hebt ons laten weten
Dat hij paranormaal was en het geen schizofrenie kan heten
Het extreme bestaat echt, dat hebben wij zelf ervaren
Zelfs de allervreemdste dingen die wij niet kunnen verklaren.
De angst die ik even heb gevoeld.
Snapte nu wat mijn zoon heeft bedoeld
Echt nooit had ik durven dromen
Dat dit echt is en ons kon overkomen
Jij zag dat het niet meer kon en en liet ons het huis verlaten
Dat het zo niet meer kon hadden wij ook in de gaten
Samen met je man heb je ervoor gezorgd dat wij weer kunnen leven
Dat is ons door jullie teruggegeven
Gelukkig is de ellende nu voorbij
En hebben wij de hoofdprijs in de loterij.
Bedankt!
Terwijl ik dit lees, stromen de tranen over mijn wangen. Ik krijg de eer, maar het was de hulp die ervoor gezorgd heeft dat er weer rust kwam. Ik ben slechts mens, maar voel me wel bevoorrecht dat ik dit werk mag doen.