Mijn telefonische spreekuren van 2016.

Duizenden gesprekken heb ik in 2016 gevoerd met mensen uit alle hoeken van Nederland, België, Duitsland, Lanzarote, Aruba, Hong Kong en Suriname.

Mensen die allemaal op zoek waren naar antwoorden op hun vragen.
Sommige vragen kon ik makkelijk beantwoorden en met enkele tips had men handvatten om weer hun leven op de rails te kunnen krijgen.

De gesprekken die mij vaak raakten, waren die met mensen die hun overleden dierbaren verloren hadden en die vaak alleen maar even wilden weten of ze het fijn hadden op hun nieuwe plek. En slechts een kort berichtje stelde hun dan gerust, waardoor ze de mogelijkheid kregen om een hoofdstuk af te sluiten.
De complexere hulpvragen waren toch vaak de hulpvragen waar het ging om kinderen. Kinderen die bepaald gedrag vertoonden wat niet te verklaren was en waar men vaak geen raad mee wist. Vele radeloze ouders heb ik aan de telefoon gehad met de vraag of ik even in het koppie van hun kind wilde kijken.
Het even meekijken in het koppie van hun kind was niet altijd even fijn. Het gaf soms schokkende, verdrietige en verhelderende antwoorden. Sommige ouders hadden al jaren een onderbuikgevoel en konden er nooit specifiek de vinger opleggen en als ik dan precies benoemde wat er speelde, was het een opluchting en vaak ook een bevestiging van een jarenlange zoektocht naar antwoorden.

Wie waren de mensen die ik aan de telefoon kreeg?
Uit alle lagen van de bevolking heb ik wel mensen gesproken. Zeer hoogopgeleide mensen zoals wetenschappers, hulpverleners en medici die voor raadsels stonden, omdat ze niet wisten welke weg ze moesten inslaan. Maar ook laagopgeleide mensen die van het kastje naar de muur werden gestuurd, omdat ze niet goed konden verwoorden wat er aan de hand was met hun kind. Mensen die dachten dat ze een paranormaallijn belden en een reading verwachtten. Maar ook sceptische mensen die bewijs geleverd wilden hebben van mij dat ik ‘echt’ was. Veelal kreeg ik ongeruste ouders aan de telefoon die met hun handen in het haar zaten.

De mooiste gesprekken waren voor mij altijd de gesprekken die ik met de kinderen zelf kon voeren. Kinderen die angstig waren en niet goed wisten waarvoor. Als ik dan hun gevoelens benoemde, gingen ze vaak open en had ik in een korte tijd een open contact met ze. Sommige kinderen hebben we mogen helpen met ons team en anderen kregen handvatten aangereikt.

Mijn telefonisch spreekuur van 2016 is ten einde en met veel plezier kijk ik er op terug. Ik heb niet iedereen naar wens kunnen helpen en dat is natuurlijk jammer. Maar de mensen die ik mocht helpen, daar ben ik dankbaar voor.
9 januari open ik het nieuwe boek van 2017 en ik hoop dat het net zulke mooie gesprekken zal brengen als afgelopen jaar.

Bedankt lieve mensen dat jullie mijn statussen hebben gedeeld, geliked en beantwoord hebben. En bedankt alle mensen die het vertrouwen hadden in me om een hulpvraag in te sturen.

Mijn wens voor 2017 is dat de mensen die mijn hulp hard nodig hebben, de weg mogen vinden.