Angst

Casus Daan P.
Daan is een jongen van elf jaar oud en hij is extreem angstig. Hij ziet gedaantes die anderen niet kunnen waarnemen. Hij heeft fysieke, onverklaarbare klachten zoals: hoofdpijn, buikpijn, vermoeidheid, lusteloosheid en slaapproblemen. Zijn situatie is voor hem, maar ook voor het gezin onhoudbaar, omdat Daan vaak te kennen geeft dat hij niet meer wil leven. De reguliere hulp kon hem geen handvat bieden, dus sloegen zijn ouders een zijpad in en dienden een hulpaanvraag in bij mij.

De ouders van Daan P. aan het woord:
Iets meer dan twee jaar geleden werden we ’s nachts wakker van onze oudste zoon Daan. Hij werd wakker omdat er ineens een meisje in zijn kamertje stond. Hij was toen acht jaar en zijn geschreeuw ging door merg en been. Dit meisje heeft hem vervolgens twee weken lang elke nacht bezocht en ze spraken dan met elkaar. We namen hem serieus toen hij het vertelde, maar wisten niet hoe we ermee om moesten gaan, want hij kreeg daarna ook bezoek van vervelende entiteiten. Vanaf die tijd begonnen onze beide kinderen ook ander gedrag te vertonen. Wij dachten: het zal wel aan de leeftijd liggen, zal wel een fase zijn. Mijn jongste zoon Bram begon steeds meer woedeaanvallen te krijgen. Het vreemde hiervan was, dat hij dat alleen maar thuis had en op school een voorbeeldige leerling was. Bram kreeg uiteindelijk de diagnose: het syndroom van Asperger.

Mijn oudste zoon Daan begon steeds stiller te worden en trok zich terug op zijn kamer. Hij durfde ’s nachts niet meer in het donker te slapen, want dan kwamen ‘ze’ weer. Praten deed hij niet meer met ons, en we kregen alleen maar verwijten dat we meer van zijn broertje hielden, en dat die meer aandacht kreeg. Toen kwamen bij ons weer de twijfels : is dit werkelijk zo?? Zijn we slechte ouders??
Mijn man Robin en ik waren ook geestelijk en lichamelijk op aan het raken. We hadden vage klachten waar de artsen niets mee konden: vermoeidheid, slecht slapen, spontane blauwe plekken, nekklachten en zeer korte lontjes. De sfeer werd er niet beter op.
Bij toeval kwamen we in contact met Bénazir die ons meteen kon vertellen wat er met onze zoon Daan aan de hand is. Hij is paranormaal en kan daardoor dingen waarnemen die voor ons niet zichtbaar zijn. Hij ziet, hoort en voelt entiteiten. Ons huis was een verzamelplek geworden van entiteiten en daar hadden we last van.

Nu vielen de puzzelstukjes op zijn plaats. We kregen – doordat we het nu eindelijk wisten – meer begrip voor elkaar, maar ook wisten we dat het verholpen kon worden. Bénazir zou op bezoek komen en het huis weer leefbaar voor ons maken. We merkten wel dat de entiteiten steeds vervelender werden. Mijn man en ik werden letterlijk aangevallen en we voelden ons steeds onprettiger worden in ons huis. Steeds voelden we een druk op de borst, kregen een opgejaagd gevoel, nekklachten en stemmingswisselingen. Maar we lieten ons niet kennen en gingen maar gewoon door met ons leven. Wel zochten we steeds meer activiteiten buiten ons huis. De kinderen gingen in die tijd ook regelmatig logeren, zodat zij ook ’s nachts een keer goed konden slapen. Maar het eind was in zicht.

Hoe beleeft Daan P. het?
Op een avond stond er ineens een meisje naast mijn bed. Dit vond ik heel eng, maar toch ook heel erg fijn, want ze was heel lief. Twee weken lang kwam ze elke avond bij mij langs en ik ontdekte dat ik telepathisch met haar kon praten. Sindsdien heb ik ’s nachts vaker geesten gezien. Maar dit waren geen lieve geesten: deze maakten mij heel erg bang. Mijn engste twee geesten waren een soldaat die zijn geweer op mij richtte en een politieagent met politiehond die de hond op mij afstuurde. Hier ben ik zo van geschrokken dat ik niet meer zonder licht aan durfde te slapen. Want als het licht aan was, zag ik ze tenminste niet.

Na de bezoeken van al deze nare geesten werd ik ook heel erg bang voor alles en iedereen. Ik had heel veel hoofdpijn en buikpijn. Mijn buik voelde alsof het een wasmachine was die alleen maar bleef draaien. Ik begon ook heel slecht te slapen en daardoor werd ik ook onaardig naar mensen toe. Vooral mijn broertje en ouders waren de pineut. Ik had het idee dat ik niet begrepen werd en dat mensen mij negeerden. Ik begon me af te zonderen van de mensen die van mij hielden. Ik zat, als ik niet aan het voetballen was, ook heel veel op mijn kamer met de deur dicht. Heel vaak had ik ook het gevoel dat ik niet meer wilde leven.

De ontmoeting:
In een mooie locatie in Hoofddorp ontmoet ik Daan en zijn moeder voor het eerst. Ze hebben een Meet and Greet gewonnen en mogen een hun hulpvraag persoonlijk stellen aan me. Daan is een schichtig mannetje die continu op zijn hoede is. Het doet mij verdriet om te zien dat een ventje van elf zo enorm alert is en angstig om zich heen kijkt. De angst staat echt te lezen in zijn ogen. Zelfs wanneer we gezellig aan het tafelen zijn, is hij toch nog op zijn hoede. Als we apart gaan, wil hij alles weten over hetgeen hij ziet. Normaliter ben ik altijd eerlijk tegen kinderen, maar ik weet dat ik niet alle informatie naar hem kan ventileren, omdat het hem alleen maar angstiger zal maken. Het feit dat ik hem vertel dat hij paranormaal is en hem uitleg wat dat is, is voor hem al een enorme opluchting. Deze erkenning, maar zeker ook de herkenning geven hem rust. Ik stel hem voor om met het komende kidsweekend mee te gaan, zodat hij allemaal kinderen ontmoet die ook dit soort ervaringen hebben. Even zie ik zijn ogen stralen als een echt kind.

Als ik alleen ben met zijn moeder, vertel ik haar dat haar huis vol zit met heftige entiteiten die hun gezin het leven zuur maken. Ze schrikt, maar is ook opgelucht omdat ze nu weet wat er aan de hand is. We maken een afspraak om het huis te ontdoen van de entiteiten. Als ik het huis binnenstap, zie ik van alles langs me heen schieten. Ik ben op mijn hoede, want ik weet dat de aanwezige entiteiten vaak niet blij zijn met mijn bezoek.

We werken met twee man aan de reiniging, mijn man en ik en dat we niet snel klaar zullen zijn, dat weet ik, want duizenden ongewenste bezoekers ruim je niet zomaar even op. Na een vermoeiende, maar voornamelijk lange strijd mogen de kinderen weer het huis in. Samen inspecteren we iedere ruimte en het geeft een voldaan gevoel dat Daan geen entiteiten meer kan bespeuren in zijn huis. Met een gerust gevoel rijden we na een werkdag van maar liefst zestien uur weer naar huis.

Ouders van Daan aan het woord:
Toen iedereen weg was en mijn man en ik op de bank zaten, hoorden we gewoon een pieptoon in onze oren. Alsof we net thuis waren van een feestje. Zo’n stilte ineens in ons huis. Het opvallendst was nog de reactie van de huisdieren. De kat die de laatste tijd alleen binnen kwam om te eten, kwam nu weer vaker binnen om een knuffel te halen. Ze heeft zelfs de hele dag boven op bed liggen slapen. Onze hond is een drukke, dominante hond die we regelmatig in de bench moesten doen als er kinderen kwamen spelen. Nu spelen de kinderen zelfs met de hond en hij laat het allemaal toe. We voelen ons allemaal weer vrolijker, de korte lontjes zijn weg en we zijn energieker geworden. Ik heb zelfs weer op de hometrainer gezeten, en dat was heel lang geleden dat ik daar de energie voor had. Mijn oudste zoon heb ik weer helemaal terug. Hij heeft weer de twinkeling in zijn ogen en heeft weer kleur op zijn wangen. Hij zit nu lekker veel beneden in plaats van dat hij zich op zijn kamer opsluit. Hij praat weer met ons en is weer open en het allerbelangrijkste: hij lacht weer oprecht!

Hoe is het nu met Daan P.
Toen ik Bénazir voor het eerst zag, vond ik haar maar een raar mens, maar toen we gingen praten, merkte ik dat ze me begreep en me kon helpen. Na een aantal keer met haar contact te hebben gehad, ben ik met het kidsweekend mee geweest. Ik vond het best wel vreemd dat er zoveel kinderen zijn die hetzelfde hebben als ik. Ik vond dit raar, maar ook fijn, omdat ik het altijd het gevoel had dat ik de enige was. Een paar weken later is Bénazir bij ons thuis geweest om ons huis weer leefbaar te maken. Er zaten heel veel zwarte entiteiten in ons huis waar het hele gezin last van had. Bénazir heeft ze allemaal weggehaald. Toen alles weg was, voelde ons huis heel erg leeg aan. Zelf voelde ik me rustiger in mijn hoofd. Nu heb ik ook geen buikpijn en hoofdpijn meer.

Ik slaap nu veel beter, en binnenkort ga ik zelfs proberen om weer zonder lampje te gaan slapen. Ik voel me veel blijer en gelukkiger binnen ons gezin. Nu zie ik pas in dat papa en mama net zoveel van mij houden als van mijn broertje. Ik sluit me ook niet meer op in mijn slaapkamer en zit veel meer beneden bij mijn familie. Tegenwoordig zie ik thuis alleen nog maar de witte, goede geesten. Ik heb zelfs mijn opa gezien die al 21 jaar geleden overleden is. Hij zwaaide naar mij en deed een heel grappig dansje…. Mijn angst is nog steeds niet helemaal weg, maar ik ben op de goede weg. Ik voel me in ieder geval weer thuis in mijn eigen huis.

Positieve ervaring van Daan P.
Mijn overleden hond stond ’s nachts op mijn kamer. Deze zag ik in de kleuren zoals hij was toen hij nog leefde. Normaal zie ik alleen maar zwarte schaduwen. De dag erna kregen wij een postpakketje en daar zat een pootafdruk van gips in van onze overleden hond. De dierenarts had het een aantal weken ervoor gemaakt toen we hem hadden in laten slapen. De hond wilde denk ik zo aan mij laten weten dat hij nog steeds bij ons was en misschien wel dat we een cadeautje kregen.

Extra informatie:
Entiteiten betekent letterlijk: iets wat een bestaan heeft. Ik spreek over entiteiten als het gaat om energieën uit de andere wereld. In de volksmond noemt men het geesten, spoken, demonen, enzovoorts. Entiteiten zijn in twee groepen onder te verdelen: witte- en zwarte entiteiten. Onder witte entiteiten verstaan we alles van die andere wereld wat goed is en ook prettig aanvoelt. Je moet dan denken aan gidsen, engelen, maar ook overleden familieleden die in het in het licht zitten en af en toe een kijkje komen nemen.
Zwarte entiteiten is een ander verhaal en zij voelen ook niet prettig aan. Ze zijn er in diverse gradaties, sterktes en manifestaties. Behalve disharmonie kunnen ze ook voor onverklaarbare fysieke klachten zorgen, zoals hoofdpijn, vermoeidheid en buikpijn. Ik betitel ze als zwarte entiteiten, omdat ze niet in het licht zitten; dit in tegenstelling tot de witte entiteiten.