Ruim zeven maanden geleden kwam team Bénazir bij ons thuis om ons huis te reinigen.
Wij hadden hun hulp gevraagd omdat we met onze handen in het haar zaten. Onze oudste zoon had ontzettend veel last van woedeaanvallen. Op school ging het prima met hem, maar thuis was een heel ander verhaal. Hij kon ‘ontploffen’ om iets heel kleins en op de meest onverwachte momenten. Hij leek dan wel iemand anders te worden. Ging schelden, de meest vreselijke dingen kwamen uit zijn mond, hij maakte dingen kapot en ging gooien met wat er maar voorhanden was. Dit duurde soms langer dan een uur.
Op een gegeven moment waren wij bij een lezing van Bénazir en in haar verhaal herkenden wij ons kind. Na telefonisch contact werd duidelijk dat wij in een spookhuis woonden, maar ook dat onze beide jongens HSP-ers waren. Na veel wikken en wegen namen wij het besluit tot een huisreiniging.
Eind 2014 was het zover, de dag van de huisreiniging. Een hele dag is het team bezig geweest ons huis leeg te krijgen, dit was een enerverende ervaring. Toen onze jongens ’s avonds thuiskwamen, maakten zij ook kennis met Bianca, Fred en Arja. Bianca stuurde ze meteen naar boven (iets wat ze nooit alleen durfden) om hun lievelingsknuffel te halen. En ze gingen!
Zelf ervaarde ik heel veel rust in ons huis en het was zo heerlijk stil. In de maanden die volgden ging het met de jongens steeds beter. We gingen aan de slag met het pedagogisch plan en dat was niet altijd even makkelijk. Maar de woedeaanvallen werden minder, het schelden was zo goed als meteen over. Het werd er veel gezelliger op thuis. Toch gaat het nog wel eens mis. Het zijn en blijven kinderen die de grenzen opzoeken en ook wij zijn wel eens moe en reageren niet altijd zo tactisch.
Dit is het verhaal van mijn gezin. Voor mijzelf als persoon is er sinds de huisreiniging ook erg veel veranderd. Ik vertelde al dat ik het zo stil vond in ons huis. Maar het werd vooral ook stil in mijn hoofd.
Een paar jaar geleden kwam ik erachter dat ik al jaren depressief was zonder het te weten. Ik voelde mij nooit echt gelukkig, alles had ik wat je je maar voor kunt stellen: een goede baan, een lieve vrouw, twee schatten van kids, een leuk huis en noem maar op, maar toch voelde ik mij niet gelukkig. Het liefst wilde ik er gewoon niet meer zijn. De wereld kon wel zonder mij, ik zou niet gemist worden. Eigenlijk wilde ik gewoon doodgaan. Nachten lag ik in bed te vechten tegen deze gedachten. Toen onze kinderen geboren werden, werd het gevoel alleen maar erger. Ik was zo blij dat ze er waren en hield zoveel van ze, maar toch… Ik was er zo moe van, elke avond en nacht opnieuw. ’s Morgens stond ik op en zei dan tegen mezelf: ‘Vandaag ga ik er weer voor, vandaag wordt het anders’, maar dat werd het jammer genoeg nooit. Van deze gedachten had ik ook al last toen ik nog bij mijn ouders woonde. Als ik naar school fietste, keek ik niet uit met oversteken, want ach….een aanrijding, maakt niet uit… Ik was het toch niet waard om te leven. Dat heb ik ook vaak te horen gekregen, werd erg gepest op de basisschool en moest dan hardop zeggen dat ik niets voorstelde, anders lieten ze me niet gaan. Door het zo vaak hardop te zeggen, ben ik het ook gaan geloven. Waarom ook niet, hoorde het toch ook al in mijn hoofd. Ik heb zo vaak het bijltje erbij neer willen gooien, maar ergens had ik ook het gevoel dat dat niet kon.
Op een gegeven moment kwam ik bij een goede psycholoog terecht en dankzij haar hulp en de antidepressiva ging het veel beter. Maar toch bleven die vervelende gedachten terug komen. Ik snapte er niets van, hoe hard ik ook werkte en probeerde alles positief te zien, het lukt niet (soms ook wel hoor, gelukkig).
En toen kwam de huisreiniging! Wat een verschil heeft dat gemaakt. Het werd dus stil in mijn hoofd, meteen vanaf het begin. De dag na de reiniging hoorde ik alleen maar muziek, elke keer begon er weer een ander liedje. Pas na een paar dagen viel het me op dat ik ook die nare gedachten niet meer had, dat het daarom zo heerlijk stil was in mijn hoofd.
Tijdens de LME cursus (leven met energie) vielen er nog meer puzzelstukjes op zijn plaats. Dat ik hsp-er ben, was mij inmiddels al duidelijk. De technieken hebben mij geleerd meer bij mezelf te blijven. Ik verloor mij altijd in anderen, ook bij mijn werk, ik werk met kinderen. Nu verlies ik mezelf nog wel eens, maar dan weet ik waar het vandaan komt en wat ik kan doen om weer bij mezelf terug te komen.
Ik durf nu te zeggen dat ik mij (meestal) gelukkig voel. Lichamelijk gaat het veel beter, maar vooral psychisch gaat het zo goed. De stilte is zooooo heerlijk! En er klinkt nog steeds muziek, ik word wakker met een liedje en ga slapen met een liedje. Als ik eens een keer begin te piekeren, begint ook meteen de muziek weer. Zo wonderlijk! Ik verbaas mij er nog steeds over. Soms ben ik bang dat het weer terugkomt, maar dan klinkt er weer een liedje. Ik moet erop vertrouwen dat het goed blijft gaan en gelukkig groeit dat vertrouwen!
Ik had nooit gedacht dat ik me zo zou kunnen voelen en dat ik dat ook nog hardop durf te zeggen.
Vol vertrouwen ga ik de toekomst tegemoet.
Het leven is mooi!!!