Een emotionele dame, genaamd Julie, belt mij op tijdens mijn spreekuur. Het gaat over haar dochter Vivian van 15 die erg overhoop ligt met bepaalde zaken. Vivian is een rustig, introvert meisje die niet echt spraakzaam is wat betreft haar gevoelens. Ze heeft duidelijk een ontwikkelingsvoorsprong, niet alleen qua intelligentie, maar vooral emotioneel. Als ik met haar in gesprek ga, is het mij al snel duidelijk wat haar dwars zit. Zonder dat Vivian haar probleem benoemt, zendt ze het op telepathische wijze aan mij door. Ik leg haar moeder in het kort uit wat de knelpunten zijn en we maken een afspraak, zodat ik uitgebreider op de zaak verder in kan gaan.
Na een aantal weken ontmoet ik eindelijk Vivian en haar ouders. Het is een Chinees meisje met een fijn gezichtje en een ontzettend lieve uitstraling. Een klein, tenger poppetje die er broos uitziet, maar door haar persoonlijkheid juist kracht uitstraalt. Haar ouders hebben Vivian geadopteerd toen ze net geen twee jaar oud was. Omdat ze te vondeling gelegd is, is er weinig bekend over haar achtergrond. Nu ze in de puberteit komt, wil ze heel erg graag weten waar haar roots liggen. Het enige dat ze van haar hebben, is de kleding die ze aan heeft gehad en een kledingstuk van haar moeder. Ik had gevraagd om dit mee te nemen en het ligt nu voor me op tafel. Ik plaats mijn handen boven de kleding en de informatie stroomt met golven naar binnen. Het is zoveel dat ik het even moet ordenen voor mezelf. Vivian zit vol spanning naar me te kijken terwijl ze dicht tegen haar adoptiemoeder aan zit. Dit vertedert mij enorm, de liefde die ze voor elkaar hebben. Ik sluit mijn ogen en begin te vertellen wat de kledingstukken mij vertellen.
De biologische moeder van Vivian komt uit een arm plattelandsgezin uit het Noorden van China. Omdat haar vader ziek was en de inkomsten minimaal waren, werd van haar als oudste dochter verwacht dat ze geld ging verdienen voor het gezin. In het dorp was niets te vinden, dus reisde ze af naar het zuiden. Ze kreeg daar al snel een baan, maar voelde zich erg eenzaam en verloren omdat ze zo ver van huis was. Haar baas zag dat en schonk extra aandacht aan haar. Ze kregen een relatie en ze raakte zwanger. Toen ze dat tegen haar baas zei, werd ze ontslagen, omdat hij bang was dat anderen het te weten zouden komen. Niemand wilde een zwangere vrouw in dienst nemen, dus was de enige mogelijkheid die overbleef: dagelijks overal kijken waar mensen haar een klusje konden geven, zodat ze geld had voor haar eerste levensbehoeften. Ze wilde zo graag het kind houden, maar het werd steeds moeilijker om dit te realiseren. Ze zou moeten gaan werken, maar oppas voor haar kind had ze niet.
Terug naar huis was geen mogelijkheid, omdat ze daar al monden genoeg te vullen hadden. Op 4 oktober werd May-Lin geboren, een mooi meisje waar ze enorm trots op was. Ze knuffelde haar en terwijl ze dat deed vloeiden haar tranen. Ze wist dat dit samenzijn van korte duur zou zijn, omdat ze haar niet kon onderhouden. Deze periode was haar mooiste, maar ook haar moeilijkste periode. Toen May-Lin twee weken oud was, wikkelde ze haar in een jurk van zichzelf. De jurk die ze daarvoor uitzocht was niet zomaar een jurk. Het hemdje dat May-Lin droeg was van hetzelfde patroon als deze jurk. Dat deed ze bewust, omdat ze als boodschap mee wilde geven dat ze ooit één waren. In het donker legde ze haar dochter te vondeling en bleef vanaf een afstand kijken of iemand haar zou vinden. Toen de baby opgepakt werd door een vrouw, rende ze weg en was verscheurd van verdriet. Het meisje werd een aantal maanden in een Chinees pleeggezin geplaatst en uiteindelijk geadopteerd.
Vivian en haar ouders zijn enorm emotioneel als ik hen dit vertel. Het verklaart nu ook het uiterlijk van Vivian. Ze werd in het zuiden te vondeling gelegd, maar had een noordelijk uiterlijk. De kleding was bovendien kleding die mensen van het platteland droegen.
Vivian wil weten of een ontmoeting mogelijk is met haar moeder. Ik vertel haar dat haar moeder haar in het diepste geheim heeft gekregen en dat ze na haar bevalling teruggekeerd is naar het noorden. Ze is getrouwd en heeft twee zonen. Of ze haar moeder ooit zal vinden, dat weet ik niet, omdat ik geen naam en plaats doorkrijg. Wat ik wel weet, is dat er duizenden kilometers verderop een vrouw woont die zielsveel van dit mooie meisje houdt en uit pure liefde haar een toekomst heeft geboden. Er is geen dag dat ze niet aan haar denkt. Ze leeft met een groot geheim dat ze nooit met iemand zal delen, maar haar meisje heeft ze met liefde gedeeld met twee liefdevolle adoptieouders.