Interview

Kinderen stellen vragen aan Bénazir

Iedere maand laat ik je een kijkje nemen in mijn dossiers. De casussen die ik behandel zijn zeer uiteenlopend, omdat ik zowel nationaal als internationaal vele hulpvragen krijg. Mijn passie is werken met kinderen en daarom denk ik dat zij de aangewezen personen zijn om mij te interviewen.

Wat voor werk doe je?
Ik probeer kinderen te helpen die problemen hebben en vaak zijn dat kinderen waarbij andere hulpverleners niet zo goed weten hoe ze deze problemen moeten oplossen. Dat gaat dan bijvoorbeeld om kinderen die niet kunnen of willen slapen, omdat ze bang zijn of die het niet echt weten waarom ze niet kunnen slapen. Maar ook kinderen met allerlei onverklaarbare klachten, zoals buikpijn en hoofdpijn.

Vaak komen er kinderen bij me die al een bepaalde diagnose hebben, zoals ADHD, PDD-NOS of autisme. De ouders hebben bij deze kinderen het gevoel dat er nog wat meer aan de hand is, omdat hun kind bijvoorbeeld woedeaanvallen heeft of erg verdrietig is. Ik leg dan contact met het kind, zonder dat het kind het weet en ik vertel daarna wat het kind mij heeft laten zien. Waarom het zo boos of zo verdrietig is en soms nog veel meer. Ook leg ik huisbezoeken af om een veilige omgeving voor een angstig kind te creëren. Ouders met pedagogische problemen schakelen mij soms in om hun gezin weer op de rails te kunnen krijgen. Je kunt dus eigenlijk zeggen dat ik me bezig houd met alle drie de P-tjes.

Over mijn werkzaamheden heb ik een aantal informatieve boeken geschreven, omdat mijn vakgebied redelijk onbekend is. Ik heb bijna twee jaar lang een vaste column gehad in het weekblad Vriendin en nu schrijf ik voor het maandblad Spiegelbeeld.

Waarom werk je zo graag met kinderen?
Ik vind kinderen het mooiste dat er is, omdat ze vaak precies zeggen wat ze denken. Als ze mij niet leuk vinden, dan laten ze dat ook duidelijk merken en dat maakt ze in mijn ogen eerlijk en vaak ook heel puur. Daar komt nog bij dat ik vind dat ieder kind het recht heeft om te genieten van een onbezorgde jeugd en dat doe je zonder angsten, woedeaanvallen en andere belemmeringen. En daarom wil ik ze zo graag helpen. Maar helaas kan ik niet ieder kind helpen en daarom moet ik ook een keuze maken.

De kinderen die bij mij komen hebben vaak al een medisch verleden. En ik probeer dan zo goed mogelijk op te sporen wat het probleem is en waarom een kind zich zo gedraagt, zonder dat ik uren met een kind erover hoef te praten. Dat maakt het vaak heel erg makkelijk, omdat het kind niet eens door heeft dat ik aan het graven ben in zijn onderbewustzijn. Ik ben in hun ogen niet de zoveelste hulpverlener die aan het zoeken is waarom het kind afwijkend gedrag vertoont. Voor een kind is het vaak erg belastend als het van hulpverlener naar hulpverlener wordt gestuurd, omdat het dan geconfronteerd wordt met het feit dat hij niet voldoet aan de maatstaven van de maatschappij. Mijn motto is dan ook: Anders zijn mag, omdat een kind niet in een hokje past. Je moet een kind wel handvatten meegeven, zodat het beter kan functioneren in zijn leefomgeving en daar ben ik op gericht.

Kun je gedachtenlezen?
Een van de manieren om aan informatie te komen voor mij is het dit uit het onderbewustzijn te halen van een persoon. Ik doe dat op telepathische wijze, wat anderen weer gedachtenlezen noemen. Ieder mens heeft een harde schijf waar informatie opgeslagen staat. Informatie over zichzelf, maar ook over zijn gezin. Doordat ik deze harde schijf kan lezen, kan ik informatie verkrijgen over de blokkades die iemand heeft. Deze remmingen kunnen je leven beïnvloeden, zonder dat je als persoon precies weet waarom je een bepaalde angststoornis hebt. Ik gebruik het bij kinderen, omdat ze mij aan de hand van beelden en woorden precies laten zien wat het euvel is. Ze komen bij mij op bezoek en terwijl we heerlijk over koetjes en kalfjes aan het praten zijn, zoek ik op de harde schijf wat de oorzaak van het probleem is.

Het is voor kinderen een ontspannen en gezellige manier, maar ook de ouders staan vaak verbaasd welke informatie ik uit een kind haal. Een kind kan aan mij zijn gezin of school helemaal laten zien en vaak nog gedetailleerd ook. Tijdens mijn telefonisch spreekuur leg ik razendsnel telepathisch contact met kinderen die ik dan op een foto zie. Op deze manier kan ik vaak al binnen een paar minuten de oorzaak van het probleem op tafel leggen, wat erg prettig, maar soms ook choquerend kan zijn voor ouders. Misschien wel omdat ik geen informatie vooraf heb en toch het kind kan beschrijven.

Hoeveel paranormale kinderen zijn er in Nederland, hoe herken je ze en kun je erover heen groeien?
Er is weleens onderzoek ernaar gedaan en daar uit bleek dat 2 tot 3 % van de kinderen weleens een negatieve paranormale ervaring heeft gehad. Maar eigenlijk ligt het percentage veel hoger, omdat de positieve ervaringen vaak niet eens vermeld worden. Tot de leeftijd van zeven jaar staan kinderen vaak open voor waarnemingen uit een andere dimensie, die sommigen de andere wereld noemen. Op natuurlijke wijze wordt dit gesloten en dat houdt onder andere verband met het sluiten van de fontanel en de etherische lichamen die dichter tegen het fysieke lichaam aan komen te staan.

Sommige kinderen blijven ook na hun zevende levensjaar waarnemingen houden, doordat hun etherische lichamen niet goed aansluiten bij het fysieke lichaam. Daardoor kunnen ze met deze lichtlichamen in andere dimensies dingen waarnemen. Paranormale ervaringen, oftewel ervaringen die je naast het normale kunt waarnemen. Door hormonale veranderingen kunnen deze waarnemingen erger worden en je ziet ook vaak een piek rond de pubertijd. Paranormale kinderen kan ik zeker herkennen, juist omdat ik erop gericht ben, maar ook hebben ze vaak ogen die veel sprekender zijn, alsof er achter hun ogen een heel verhaal ligt. Zo zie ik het tenminste en ik weet niet of ik dat waarneem met mijn eigen paranormale gave of dat iedereen dit kan waarnemen.

Is er ook een knopje dat je uit kunt zetten, zodat je even niet meer paranormaal bent?
Een echt knopje is het niet, maar ik geef de kinderen wel handvatten hoe ze met hun gave om moeten gaan. Door bepaalde technieken kunnen ze binnen een paar seconden zichzelf zo snel afsluiten dat ze niets paranormaals meer zien, horen, ruiken en voelen. Vaak in panieksituaties is dat erg handig, omdat je juist dan niet de concentratie hebt om ingewikkelde visualisatieoefeningen te doen om je af te sluiten. Ik ben voornamelijk op de praktijk gericht van hoe een kind zich kan handhaven in de maatschappij, zonder al te veel last te hebben van zijn gave.

Op dit gebied voel ik mezelf ook vaak een pionier, omdat ik al mijn handvatten zelf uitvind en uitprobeer. Pas als het effectief is, geef ik het door aan kinderen. Daarbij streef ik er steeds weer naar om nieuwere technieken uit te vinden, omdat ik merk dat de kinderen in de loop der jaren steeds gevoeliger worden. Wat jaren geleden effectief was, is nu niet meer voldoende. Ieder kind bekijk ik ook individueel om te kunnen beoordelen welk handvat geschikt is voor het kind. Het feit dat ik jaarlijks honderden kinderen help, wil niet zeggen dat een kind een nummer is. Met het ene kind heb ik soms wel een nauwere band dan met het andere.

Hoe bedacht je het Kidsweekend?
Kinderen met bijzondere ervaringen hebben vaak het idee dat ze de enigen zijn die dit meemaken. Ze durven er niet over te praten, omdat ze bang zijn dat ze niet serieus genomen zullen worden.
In 2010 heb ik liefst 787 kinderen gezien die vrijwel allemaal dit dachten, maar ook ervoeren. Ik vond dat het tijd werd om deze kinderen met elkaar in contact te brengen, zodat ze gelijkgestemden zouden ontmoeten. Want het is toch heerlijk als je over je ervaringen kunt praten en iedereen begrijpt precies wat je bedoelt? Vaak zijn ze de enigen in het gezin die deze gave hebben en kunnen ze het niet delen met hun familie. Maar ik vond dat niet het paranormale centraal moest staan in dit weekend, maar het kind-zijn. Het mooiste was misschien wel dat de kinderen elkaar binnen een paar minuten zo goed aanvoelden dat er in korte tijd hechte vriendschappen ontstonden. Ruzies en onenigheden komen bij zo’n weekend ook nauwelijks voor.

Maar het leukste is misschien wel dat niemand wordt buitengesloten. Deze kinderen weten maar al te goed hoe het is om een buitenbeentje te zijn. Samen met een fantastisch team van ouders die vrijwillig meegingen, konden we dit mogelijk maken. Doordat iedereen zelf zijn kosten betaalt, zijn dit soort weekenden voor iedereen haalbaar. Helaas zijn er zoveel kinderen die hier behoefte aan hebben, zodat de vraag groter is dan het aanbod. Maar alle kleine beetjes helpen en als we allemaal een beetje helpen wordt het een groot geheel.