Ik verloor twee kinderen door een brute moord

Beste Bénazir, mijn dochter Izzy van 18 jaar is op brute wijze om het leven gebracht en sinds die tijd kan ik niet doorgaan met mijn leven. Ik heb zoveel vragen en het lijkt alsof zij mij op de één of andere manier iets duidelijk wil maken. Door mijn verdriet lijkt het alsof ik niets meer kan voelen en ik leef op dit moment als een robot. Het is zo kort geleden dat ik het nog steeds niet kan bevatten. De schuldgevoelens hebben bij mij de overhand en ik vraag me af of ik in had kunnen ingrijpen. Kunt u me alsjeblieft helpen mijn  vragen te beantwoorden?

Binnen een week zit er tegenover mij een vrouw van begin veertig. Gebroken en duidelijk verdoofd door hetgeen haar overkomen is. Ze is naar mij toegekomen, samen met haar zoon Rayno van 15 jaar oud. Een lieve, schuchtere jongen met een enorm verantwoordelijkheidsgevoel naar zijn moeder toe. Maar ze zijn niet alleen gekomen: uit de andere wereld manifesteren zich meteen twee entiteiten, een jongen van ongeveer twintig en een meisje  die op de één of andere manier gebonden is aan de aarde. De kamer wordt ook enorm koud, ondanks het feit dat de verwarming staat te loeien. Eerst wil ik een gewoon gesprek met Rose en Rayno voordat ik daadwerkelijk contact ga leggen met de aanwezige entiteiten. Ik zie dat ze geestelijk er doorheen zitten en ze graag hun verhaal kwijt willen. Rayno, een gesloten kind, zendt mij telepathisch een heleboel beelden door. Ik besluit daarom ook om eerst hem aan het woord te laten. Rose, een lieve, zorgzame vrouw, kijkt liefdevol naar haar zoon als ik vragen begin te stellen. Rayno vertrouwt me en je ziet hem opengaan als een bloem, waardoor ik in zijn diepste ik kan komen. Hij is wel geschokt als ik hem vertel dat hij enorm veel boosheid in zich heeft, maar het niet uit. Hij is boos op de hele wereld; de wereld is in zijn ogen zo onrechtvaardig. Al sinds zijn basisschoolperiode wordt hij al met zijn neus op het feit gedrukt dat hij anders is dan andere kinderen. Hij wordt gepest en buitengesloten, maar laat aan niemand merken dat het hem van binnen kapot maakt. Zijn moeder, een alleenstaande vrouw, heeft al genoeg ballast op haar schouders en Rayno wil haar absoluut niet nog meer belasten. Een mooi kind, dat uit liefde voor zijn moeder zichzelf helemaal wegcijfert. Rayno heeft tot op de dag van vandaag dus alleen maar ervaren dat hij leeft in een maatschappij die je pijn doet, terwijl hij zelf niemand kwaad doet. Dat is iets wat hij niet kan begrijpen en waar hij enorm boos over wordt. Deze opgekropte woede uit zich bij hem in het verwonden van zichzelf. Puur omdat hij niet de pijn wil voelen die hem continu wordt aangedaan. Rose die niets van dit gebeuren afweet, is geschokt. Het lijkt alsof ze zich nu ineens realiseert dat ze buiten de werkelijkheid heeft geleefd. Beiden zijn erg emotioneel en ook ik heb enorm veel moeite om mijn tranen te bedwingen.

Het wordt tijd dat ik contact leg met de entiteiten, omdat ze werkelijk staan te springen om hun verhaal te doen. Ik geef Rose de mogelijkheid om vragen te stellen en ze wil graag weten wat de werkelijke oorzaak is geweest van de brute moord. Izzy is emotioneel en laat mij zeer gedetailleerd zien wat er gebeurd is: toen Rose en Rayno een avondje weg waren, gebeurde er iets verschrikkelijks.

Izzy was thuis met haar ex-vriend Alvin. Ze belde rond 19.00 uur  naar Rose om te zeggen dat zij het gedrag van Alvin maar raar vond, omdat hij zo agressief was. Rose, die wist dat Alvin geen makkelijke jongen is, vroeg Izzy om naar haar kamer te gaan en uit de buurt van Alvin te blijven. Rose had Alvin vanaf de eerste kennismaking in haar hart gesloten en behandelde hem ook als een zoon. Vaak nam ze het zelfs op voor hem als Izzy en Alvin ruzie hadden. Ze probeerde Alvin telefonisch te bereiken om hem tot kalmte te brengen,  maar kreeg geen gehoor. Ze had wel een onbehaaglijk gevoel en haar intuïtie zei dat er iets mis was. Omdat ze niet vaak de kans kreeg om met Rayno iets gezelligs te doen, besloot ze om haar gevoel te negeren.  Ze belde een kwartier later Izzy en vroeg of alles oké was. Izzy was in haar kamer en Alvin stond op het punt om weg te gaan. Rond half tien keerden Rose en Rayno uitgelaten terug naar huis. Toen ze bij de voordeur kwamen, zagen ze dat het krioelde van de mensen. Overal politie en Rose raakte enorm in paniek. “Nee,nee,” riep ze. Ze werd bij haar deur tegengehouden, maar ze brak los en stormde naar binnen.

Op de grond lag Izzy in een enorme plas bloed. Ze pakte haar op en huilde hartverscheurend: “Mijn baby, wat hebben ze je aangedaan?”.

Ze pakte Izzy beet en zag niet de vele verwondingen die haar fataal waren geworden. Rayno stond nog buiten en mocht onder geen beding naar binnen, omdat het een te luguber gezicht was en te traumatisch zou kunnen zijn voor hem. Geen traan liet hij en hij bleef doodkalm staan wachten. Als een wassen beeld staarde hij voor zich uit en was voor niets of niemand bereikbaar. Toen hij zijn moeder in bebloede kleding  naar buiten zag komen, kwam hij pas tot leven. Hij ging naar haar toe en sloeg een arm om haar heen. Geen emotie liet hij toe op dat moment. Alvin, die na het misdrijf op de vlucht was geslagen, werd kort daarna opgepakt door de politie en in verzekerde bewaring gesteld.

Rose is door dit voorval twee kinderen kwijtgeraakt en dat verlies is ondraaglijk. Uit het politieonderzoek werd niet duidelijk wat de werkelijke toedracht was geweest en daarom wilde ze contact leggen met Izzy. Drie dagen na haar dood ging ze naar een medium en die probeerde contact te leggen, maar Izzy maakte helaas niet duidelijk wat er gebeurd was.

Nu begrijp ik waarom Izzy zo aardgebonden is: als iemand overlijdt, moet je de persoon de mogelijkheid geven om over te kunnen gaan naar de andere wereld. Uit respect hou ik een periode van vijf maanden aan, omdat ik weet dat je een entiteit “vast” kunt houden en je ze uiteindelijk hun rust ontneemt.

Dan vertelt Izzy wat er gebeurd is: een onbeduidende ruzie mondde uit in een brute moord. Alvin was erg agressief en Izzy wilde dat hij haar met rust liet. Alvin vond dat hij ‘recht’  had op seks met haar en Izzy weigerde. De brute manier waarop Alvin toen reageerde had Izzy nog nooit van hem gezien. Ze plaatste in haar boosheid de opmerking  dat Alvin maar een loser was en dat zijn eigen moeder hem zelfs niet wilde. Alvin werd door die opmerking blind van woede, pakte een keukenmes en vermoordde  Izzy op gruwelijke wijze. Terwijl ik dit vertel, zie ik de beelden van het misdrijf en ik huil als ik dit aan Rose en Rayno moet vertellen. Ook bij mij ontstaat een enorm gevoel van onmacht en verdriet.

De schuldgevoelens van Rose moeten toch ondraaglijk zijn: ze had aangevoeld dat ze naar het huis moest, maar heeft op dat moment haar ratio gevolgd. Izzy vertelt haar moeder dat ze het niet had kunnen voorkomen, omdat het direct na haar telefoontje gebeurd was. Izzy vraagt ook of Rose contact wil opnemen met Alvin, omdat zij weet dat hij gekweld wordt door schuldgevoelens. Hij heeft het in een vlaag van verstandsverbijstering gedaan en beseft nu pas wat hij heeft aangericht. Rose en Rayno zijn er nog niet aan toe, maar beloven dat ze – als de tijd rijp is – zeker contact zullen zoeken met Alvin.

Omdat Izzy nog niet over is, besluiten we om haar naar het licht te begeleiden, maar eerst wil ik weten wie de jongen is die al vanaf hun binnenkomst in een hoek staat en liefdevol glimlacht naar Rose. Ik leg contact met hem en het blijkt een zoon van Rose te zijn en hij heet Dylan. Rose heeft -voordat ze in verwachting raakte van Rayno – een kind verloren tijdens de bevalling. Dit heeft ze nooit aan Rayno verteld en deze is dan ook erg verbaasd, als ik vertel wie de andere entiteit is. Dylan is hier om Izzy mee te nemen naar het licht. Hij manifesteert zich als twintigjarige, omdat hij daarmee wil aangeven dat hij als een oudere broer voor Izzy is.

Het mooie moment is gekomen en Dylan neemt Izzy mee naar de plek waar zij hoort. We kunnen het ook meteen merken, want de kamer wordt ineens warmer. Na dat emotionele moment kijk ik naar Rayno en vertel hem dat ik hem graag nog wil behandelen. Hij heeft zoveel opgekropte emoties; dat zal hem belemmeren. We kijken samen tijdens de behandeling naar de momenten waar deze heftige emoties ontstaan zijn. Ook de begrafenis wordt herbeleefd, maar nu mag hij de emoties uiten die hij op dat moment onderdrukte. Alle pijn, verdriet, afwijzingen, onrecht en nog veel meer wordt omhoog gehaald. Na de behandeling is Rayno doodmoe, maar je ziet dat er een enorme last van zijn schouders is gevallen. Zelf heeft hij het als enorm heftig, maar wel prettig ervaren. De volgende dag neem ik contact met hen op en Rose vertelt dat er een enorme rust over hun allebei is gekomen nu ze weten wat er gebeurd is en ook weten dat Dylan zich ontfermt over Izzy. Als ik Rayno aan de telefoon krijg, is hij spraakzaam. “Ik zag je slogan staan op hyves: anders zijn mag. Ik denk dat ik zo ook maar in het leven ga staan,” vertelt hij opgewekt.

 

Lees ook:

Help, ik zweef!

Meer columns

 

 

Geef een reactie