Ik heb mijn kind vermoord.

Op een dinsdagavond eindig ik mijn telefonisch spreekuur met een gesprek dat een enorme impact op me zal hebben.

Ik krijg een schuchtere vrouw aan de telefoon die me vraagt of ik haar mailtje heb gelezen. Aangezien ik enorm veel mail krijg en niet alles kan lezen, vertel ik dit haar ook eerlijk. Ik vraag wat ik voor haar kan en mag betekenen. Pety windt er geen doekjes om en legt meteen het probleem op tafel. Even ben ik verbijsterd en weet niet goed of ik het goed verstaan heb wat zij mij vraagt. Ze herhaalt daarom nogmaals de vraag en ondertussen gieren er allerlei emoties door me heen: “Ik heb vijf jaar geleden mijn dochter van zes vermoord en ik wil weten hoe het met haar gaat,” herhaalt een verlegen vrouwenstem. De eerste reacties die in me opkomen zijn die van ongeloof en medeleven. Maar ook meteen de vraag waarom, daar ik nooit van zo dichtbij iemand heb gesproken die zo’n daad heeft gepleegd. Zelf ben ik moeder en moet eerlijk zeggen dat het mijn mooiste titel van het leven is die ik gekregen heb. Je kind om het leven brengen moet dan ook ontzettend ingrijpend zijn, maar ook het proces daarvoor zal hartverscheurend zijn geweest. Normaliter kan ik vrij snel telepathisch contact met een persoon aan de telefoon leggen, maar mijn eigen emoties hebben op dit moment de overhand en ik doe mijn uiterste best om die onder controle te krijgen. Pety merkt er gelukkig niets van en op een rustige manier vraag ik haar wat de reden is geweest waarom ze dit gedaan heeft. Het blijft even stil en dan komt er bijna emotieloos uit: “ Ik zag geen uitweg. ”

Omdat het zo’n heftige casus is, vind ik het verstandig om haar zo spoedig mogelijk te ontmoeten, omdat de telefoon een afstand schept die ik nu absoluut niet wil hebben. Ik wil haar zeker helpen, want moeten leven met zo’n onomkeerbare daad is onmenselijk. Regelmatig heb ik ouders ontmoet die in zodanige omstandigheden verkeerden dat ze bijna hun kinderen om het leven hadden gebracht. Gelukkig heb ik dat meerdere malen kunnen verijdelen en dat was zeer bevredigend. De hoofdvraag die daarom door mijn hoofd gonst is: “Waarom mocht ik dit kind niet helpen?”

Pety en ik plannen een afspraak op korte termijn en de periode ernaartoe ben ik vrijwel dagelijks bezig met dit gegeven.

Ik kan perfect casussen loslaten en dat moet ook wel, want anders heb ik zelf geen leven, maar dit kan ik echt niet naast me neer leggen. Pety had een artikel in de Vriendin gelezen waar ik beschreef dat een ouder onder invloed van zwarte entiteiten bijna zijn kinderen had vermoord. Dat was voor Pety de aanleiding om contact met mij op te zoeken. Wat haar dagelijks bezig houdt zijn twee vragen: hoe is het met mijn dochter en kom ik in de hel omdat ik haar van het leven heb beroofd?

Ik beloof haar dat ik in een persoonlijk gesprek zal proberen om er antwoorden op te krijgen. Maar ik leg haar uit dat ik mens ben en op sommige vragen geen antwoord krijg en me er dan ook bij neer moet leggen. Op een woensdagmiddag staan Pety en haar ex-man voor mijn deur. Een twee meter grote man met donker haar en een goed verzorgde blonde dame van rond de veertig laat ik binnen.

Mijn zoon had van tevoren aan me gevraagd: is het niet gevaarlijk voor je? Ik legde hem uit dat ik niet het gevoel had dat ik met een gevaarlijke moordenares te maken had, maar eerder met iemand die iets heeft gedaan in een vlaag van verstandsverbijstering. Toch blijft hij heel beschermend in de buurt om het zaakje in de gaten te houden.

Al vanaf het moment dat ze binnen komen zie ik dat er ook een blond meisje meeloopt. Ik vertel hen niets, want ik wil even rustig met hen praten, aangezien ze beiden op dit moment behoorlijk gespannen lijken te zijn. Waar ik me over verwonder, is het feit dat haar ex-man erbij aanwezig is. Emil is immers de vader van Moira. De omgang tussen de twee echtelieden is echter bijzonder goed en eerlijk gezegd kan ik niets van boosheid ontdekken tussen Pety en Emil over wat er gebeurd is. Mijn bewondering, maar vooral mijn respect groeit als ik naar deze man kijk die zo’n enorm groot hart moet hebben dat hij nog steeds de moeder van zijn overleden kind bijstaat. Wat mij enorm vertedert is dat ik zie dat Moira nu tussen haar ouders in zit op de bank en mij aanstaart. Deze witte entiteit heeft duidelijk behoefte aan contact en is zelf blij dat ze eindelijk haar verhaal kwijt kan. Niets wijst erop dat ze er niet in berust heeft of boosheid heeft naar haar moeder toe.

Maar ik moet me nu even focussen op de ouders en daarom laat ik haar even links liggen. Dat accepteert ze en geduldig blijft ze daar zitten. Ik merk wel dat Pety voelt dat het koud is naast haar en meerdere malen wrijft ze over haar arm. Ze weet niet dat haar kindje naast haar zit en ik laat het ook even zo. Het is nu belangrijk om te weten te komen wat er gebeurd is.

Pety en Emil hebben elkaar op latere leeftijd ontmoet en het was liefde op het eerste gezicht. Beiden hadden ze diverse relaties gehad en niet het geluk kunnen vinden waar ze naar zochten. Pety was 37 en Emil 43 toen ze besloten om samen te gaan wonen. Beiden hadden een goede baan en financieel ging het hen voor de wind. Pety’s moedergevoelens begonnen op te spelen en ze besloten tot gezinsuitbreiding. Dit liet wel even op zich wachten en toen Pety veertig was en Emil 45 werd hun geluk bekroond met dochter Moira. Het was een prachtig kind en ze leek enorm op Pety.

Moira had wat last van startersproblemen en huilde veel. Buikkrampjes, spugen, griep, en verkoudheden waren de dingen waar ze – net als zoveel ouders – tegenaan liepen.

Het slapen van Moira ging niet goed, dus nam Pety haar bij zich in bed om daardoor zelf ook de broodnodige nachtrust te kunnen krijgen. Pety had haar handen vol aan Moira en daardoor had ze maar weinig aandacht voor Emil. Die voelde zich op zijn beurt steeds eenzamer en zonderde zich steeds meer af.

De relatie van deze twee echtelieden kun je een symbiotische relatie noemen, waarbij Emil nogal afhankelijk was van Pety. Deze afhankelijkheid ging zelfs zo ver, dat hij nauwelijks nog eigenwaarde had en bijna alleen maar gefocust was op Pety. Hij was ook gevoelig voor stemmingswisselingen. Als Pety zich prettig voelde, dan voelde hij zich ook prettig en was ze down, dan was hij ook down. Nu was er een derde persoon bijgekomen en was zijn vrouw in zijn ogen bijna continu bezig met hun dochter. Deze sterke afhankelijkheid benauwde Pety af en toe; zeker nu ze ook de verantwoording had over Moira. Het leek wel alsof ze nu twee kinderen had in plaats van een kind en een partner die haar bijstond. Ze belandden in een huwelijkscrisis en ze besloten om even rust te nemen. Voor Pety ontstond zo een mogelijkheid om zich te focussen op Moira en Emil kreeg de kans om zelfstandiger te worden. Ze hielden nog enorm veel van elkaar en deze time-out was bedoeld om te kijken of ze op een rustiger tijdstip de relatie weer konden oppakken. Wel liep Pety met gevoelens rond dat ze zich enorm in de steek gelaten voelde door Emil, maar ze liet het aan hem niet blijken.

Pety en Moira vonden een huis om de hoek en Emil kwam maar liefst drie tot vier maal per week even langs om te eten of om gewoon gezellig te kletsen. De sfeer was – nu ze niet meer bij elkaar woonden – een stuk beter, maar ook de liefde voor elkaar groeide. Moira’s huilbuien namen af en ze werd een rustig en een heerlijk, spontaan kind. De band met Emil werd steeds hechter, omdat Moira ook regelmatig alleen met hem op stap ging of bij hem logeerde. Toch beschouwde Emil Moira louter als het kind van Pety, omdat hij alleen op zijn ex-vrouw gefocust was.

Moeder en dochter hadden het fijn samen en de rust was wedergekeerd. Moira ging naar de basisschool en kreeg leuke contacten met andere kinderen. Ze was een sociaal kind en werd daarom ook veel gevraagd om te blijven spelen en ook voor kinderfeestjes.

Pety echter ging zich steeds depressiever voelen, kreeg nare gedachten en raakte oververmoeid. Ze klopte daarom bij de huisarts aan en die concludeerde dat het een gevolg was van de periode die ze net had meegemaakt. Pety wist dat dit niet alleen die periode kon zijn, want ze had vaak ook het idee dat ze zichzelf niet meer in de hand had. Ze kreeg soms zulke nare gedachten, dat ze er vaak van schrok. Ze besloot om dit met Emil te bespreken, omdat ze af en toe bang werd van zichzelf. Ze durfde ook niet meer alleen te zijn met Moira, omdat ze soms de opdracht kreeg om haar dochter iets te doen. Hulpverleners werden ingeschakeld, maar niemand zag eigenlijk de ernst van de situatie in. Samen met de zus van Pety – Carey – besloot Emil om een noodplan in het leven te roepen: Moira zou niet meer alleen met haar moeder gelaten mogen worden, ter bescherming van ouder en kind. Carey zou de momenten opvangen als Emil moest werken en de avonden en weekenden waren voor hem. Maanden gingen voorbij en het noodplan verliep keurig. Wel werd er regelmatig aan de bel getrokken bij hulpverleners, maar dit leidde niet tot resultaat. Het noodplan liep op rolletjes,totdat op die ene dag door een communicatiefout alles zo dramatisch veranderde.

Carey nam de telefoon op en Emil vroeg of hij Pety even mocht spreken. Ze was verbaasd, want Pety was niet bij haar; ze zou bij Emil moeten zijn. Beiden riepen tegelijkertijd: “Moira!” en ze gooiden de telefoon neer. Emil rende naar het huis en belde aan, maar er werd niet opengedaan. Hij sloeg onmiddellijk een ruit in, want hij had zijn sleutels vergeten en wilde geen seconde verliezen. Hij schreeuwde om zijn dochter, maar kreeg geen antwoord. Eenmaal in het huis zag hij niemand en stormde naar boven. Op de zolder zag hij Pety staan en ze zag eruit als een zombie. De blik in haar ogen was hard en emotieloos. Het was niet de vrouw die hij kende. Allerlei gedachten gierden door zijn hoofd en in paniek riep hij om Moira. “Waar is ze, wat heb je met haar gedaan?”. Pety keek hem aan en wees naar beneden. Hij stormde de trap af en zag in de keuken zijn kleine prinsesje liggen. Hij pakte haar op en begon meteen te reanimeren. Om de nek van Moira was duidelijk te zien dat ze gewurgd was, want de vingers waren duidelijk te zien. Emil wist dat ze al dood was, maar gaf het niet op, hij moest zijn meisje redden. Carey was inmiddels ook binnengekomen en was verdoofd. Door het geschreeuw van Emil kwamen ook de buren kijken en zij belden terstond de ambulance. Emil weet niet meer hoe lang het heeft geduurd, maar het leek wel een eeuwigheid. De politie nam Pety mee en ze bood geen enkele weerstand. Het leek alsof alles langs haar heen ging en ze niet besefte wat er had plaatsgevonden. De arts bevestigde dat Moira om het leven was gekomen door wurging. De dagen die volgden waren hectisch voor Emil. Hij snapte niet dat Pety -zijn liefhebbende vrouw die zo graag een kind wilde – dit had gedaan. Dát kon gewoon niet. Daarom zocht hij haar op in het huis van bewaring om antwoorden te krijgen. Hij trof daar een zielig hoopje aan die nu eindelijk besefte wat er gebeurd was. Het was een totaal andere vrouw dan de vrouw die hij aantrof boven aan de trap: dat was Pety niet. Ze spraken de begrafenis door en Emil vond dat ook zij inbreng moest hebben hierin, ze was hoe dan ook de moeder en hij wist dat de echte Pety dit nooit zou doen. Pety kon zich amper iets herinneren van het voorval en wist niet wat de aanleiding was geweest.

Moira werd onder grote belangstelling begraven en de school liet ballonnen op. De media doken er bovenop en dagenlang was Pety het gesprek van de dag. Tijdens een rit in de politieauto, toen ze van gevangenis wisselde, hoorde ze op de radio dat ze haar dochter had vermoord. Nu drong het pas tot haar door en ze kreeg een enorme huilbui. Ze dacht dat ze in een nachtmerrie leefde en wakker gemaakt zou worden, maar het bleek allemaal echt te zijn. Hoe had ze dat kunnen doen? Moira was alles voor haar en dan doet ze zoiets afschuwelijks. Paniek, angst, woede en allerlei emoties wisselden elkaar af. Medicijnen verdoofden deze gevoelens en na verloop van tijd mocht ze de psychiatrische kliniek verlaten. Pety wilde dit niet, ze was bang geworden voor zichzelf en verzocht of ze naar een andere inrichting mocht. Ze ging op eigen verzoek naar een instelling, omdat ze vond dat ze niet klaar was voor de maatschappij. Tijdens deze hele periode is Emil haar trouw blijven opzoeken en steunde haar waar mogelijk. Ook haar zus staat haar nog steeds bij en geen van beiden veroordeelt haar. Beiden bieden haar zelfs een helpende hand.

Nu zitten ze tegenover me en willen ze weten hoe het met Moira gaat. Wat ze niet weten is dat Moira al die tijd aanwezig is en duidelijk contact zoekt met me. Ze is erg emotioneel en zit op schoot bij haar moeder. Aan Pety vraag ik of ze het koud heeft, want een entiteit voelt altijd koud aan. Ze knikt ja en ik vertel haar wat de reden daarvan is. Ze barst in huilen uit en Emil kijkt verbaasd naar haar schoot. Hij steekt zijn hand uit om zijn dochter aan te raken en voelt dan ook duidelijk de ijzige kou. Dan komen de emoties omhoog en ook hij barst in huilen uit. Normaliter heb ikzelf mijn emoties perfect onder controle, maar nu moet ik wel een paar keer slikken. Ik zie twee ouders met een overleden kind en alle drie zijn ze erg emotioneel. Wat had ik hen graag even mijn ogen geleend om hun dochter te kunnen zien. Ik leg nu contact met Moira en vraag haar wat er gebeurd is. Ze laat me zien wat de aanleiding was en wat haar moeder deed. Ook nu heb ik het erg moeilijk, maar laat het niet blijken.

Moira had op die bewuste dag een dwarse bui en zocht de grenzen van haar moeder op. Pety op haar beurt hoorde stemmen zeggen dat ze nu de kans had om van dit gedonder af te komen: “Wurg haar, dat is de uitweg”, gonsde door haar hoofd. Ze pakte haar dochter op en begon haar keel dicht te knijpen. Moira verzette zich hiertegen en trok plukken haar uit het hoofd van haar moeder. Ook gilde ze gesmoord: “Mama niet doen, je doet me pijn.” Pety volgde enkel de opdrachten die ze kreeg en kneep net zo lang totdat het lichaam van Moira niet meer tegenspartelde. Ze liet haar vallen en liep naar de zolderverdieping. Een paar minuten later kwam Emil binnen en vond niet veel later zijn dochter op de keukenvloer.

Pety en Emil zijn gechoqueerd als ik dit vertel, want het zijn wel de laatste puzzelstukjes die ontbraken. Ik breng Pety in contact met haar dochter en ze kan haar voelen en zelfs vragen stellen. Dit is een emotioneel moment voor ons allemaal, omdat je nu ziet dat Moira niet boos is op haar moeder, integendeel dat ze heel liefdevol naar haar is. Ook Emil kan eindelijk afscheid nemen van zijn dochter en stelt haar vragen. Moira beantwoord ze en ik kijk verwonderd toe hoe een mens en een entiteit elkaar weer vinden. Pety heeft een rust over zich gekregen nu ze weet dat haar dochter het goed maakt en ook niet boos is op haar. Op de vraag of ze gestraft wordt in de andere wereld als ze dood gaat, kan ik geen sluitend antwoord geven. Ik weet alleen dat die wereld liefdevol is en ik kan me niet voorstellen dat ze daar een weegschaal hanteren om zo tot een veroordeling te komen. Ik denk dat de grootste hel die Pety doormaakt het huidige leven is: iedere dag wordt ze geconfronteerd met die ene daad. Bij het zien van een kind, zichzelf of Emil wordt ze herinnerd aan dat noodlottige moment. Dat is toch leven in een hel, oftewel een hel op aarde. Na al die jaren durft ze nog steeds niet uit de instelling, want ze heeft last van angstaanvallen. Bang dat ze zichzelf, maar ook anderen wat aandoet. Elk weekend gaat Emil haar halen en dan blijft ze bij hem logeren. Hij doet dat, omdat hij vindt dat hij de zorg heeft voor haar en ook omdat hij nog steeds van haar houdt. “Ze is de vrouw waar ik altijd van zal blijven houden.” De persoon die Moira dit heeft aangedaan is niet de Pety die hij kent. De Pety die hij kent is liefdevol en een goede moeder en zou haar kind nooit wat aandoen.

Hij vraagt aan mij wat de reden is geweest dat Pety dit gedaan heeft. Ik vertel hem dat er wel degelijk zwarte entiteiten in het huis aanwezig waren, maar of dat de doorslag heeft gegeven kan ik niet met zekerheid zeggen. Pety kan op dat moment ook een psychose hebben gehad waardoor ze tot zulke daden in staat was. Achteraf is het in dit geval voor mij niet met zekerheid te zeggen, omdat ik niet het huis heb bezocht. Uit het onderbewustzijn van Pety haal ik wel dat ze in een huis woonde dat niet helemaal zuiver was, maar ik zie ook dat ik te maken heb met een geestelijk labiel persoon. Een duidelijke uitspraak zal en wil ik daarom niet doen, omdat ik nooit speculeer. Wel vind ik het een verrijking dat ik Emil en Pety heb mogen ontmoeten. We zijn zo snel geneigd te oordelen als we horen dat een moeder haar kind heeft vermoord, maar wat de tragedie is van de dader weten we niet. Pety is een zachtaardig persoon die heel bewust voor een kind heeft gekozen. Helaas heeft ze maar een korte tijd van het kind mogen genieten. Stemmen in haar hoofd vertelden haar dat ze dit kind het leven heeft gegeven en dit ook weer mocht ontnemen. In een onbewaakt ogenblik is dit dan ook gebeurd. Het precieze waarom zullen we nooit weten, maar we weten nu wel hoe het volgens Moira is gebeurd. Zij heeft tot het laatste moment gevochten, maar neemt haar moeder niets kwalijk; dat blijkt uit de liefdevolle ontmoeting.

Ik heb net Pety aan de telefoon gehad en vertel haar dat ik een artikel aan het schrijven ben. Om haar te beschermen wilde ik haar personage veranderen in een man. “Nee,” was haar antwoord, “ik wil dat het zo zuiver mogelijk wordt weergeven.” Ik heb daarom alleen de namen veranderd en alles zo zuiver mogelijk proberen weer te geven. Pety heeft minder last van angstaanvallen, maar wordt gekweld door schuldgevoelens. Schuldgevoelens over wat ze Moira heeft aangedaan. Ze krijgt weer EMDR om de traumatische ervaring te kunnen verwerken. Emil blijft haar trouw bezoeken en heeft heel veel rust gekregen nu zijn vragen zijn beantwoord en hij afscheid heeft kunnen nemen van zijn prinsesje. En ik? Ik ben bevoorrecht dat ik Emil, Pety en Moira heb leren kennen. Iedereen zal begrijpen waarom ik de naam Moira gekozen heb, Moira betekent: ‘noodlot’.

 

Geef een reactie