Vaak is te lezen dat ik een huisbezoek afleg bij de mensen. Maar hoe verloopt nou zo een dag en wat voor indruk maakt het op de mensen? Miranda heeft haar verhaal opgeschreven om iedereen een kijkje achter de schermen te laten nemen wat wij als team nou precies doen.
Het verhaal van Miranda!
Jee….waar begin ik?
Waarom en voor wie schrijf ik dit?
1. Voor mezelf! Ik geloof dat dit een keerpunt is, een moment van afsluiten, een nieuwe start, een moment dat zo intens is dat ik niet wil vergeten.
2. Voor mijn facebookvrienden, die mij al zo lang gesteund hebben en er voor mij waren. Een aantal weten al het e.e.a., sommigen weten nog helemaal niets.
3. Voor anderen, die in een vergelijkbare situatie zitten en zoekende zijn naar herkenning?
4. En uiteraard voor diegene die gewoon nieuwsgierig is
5. In elk geval NIET om anderen te overtuigen of dat zij ook moeten doen wat wij hebben gedaan.
Omdat niet iedereen in dezelfde groep zit, begin ik bij ca. 8 jaar terug.
Wij, Johan en ik met 3 kids, verhuisden naar omgeving Utrecht.
Achteraf gezien is dit het moment geweest, waarop voor ons de “shit” begon.
Mijn gezin kreeg heel veel te maken met zeer heftige gebeurtenissen en veel gezondheidsproblemen. (I.v.m. de privacy van de kids, ga ik daar hier niet verder op in.) Iedere keer als we dachten: “Yes, dit hebben we weer gehad. We zijn er weer, etc.” gebeurde er wel weer iets anders.
Hierdoor kreeg ik ook echt het gevoel van: er overkomt ons steeds wel iets. Hierdoor kon ik ook steeds minder hebben, ik kreeg tussendoor niet genoeg tijd om echt bij te tanken naar het niveau waar ik vroeger stond.
We kregen in al die jaren ook te maken met heel veel blunders (medisch gezien) en heel veel onrechtvaardigheid. Ik kwam steeds meer in een overlevingsmodus te staan en heb goed leren “vechten”, soms te goed. Ik accepteerde van anderen steeds minder en kreeg steeds minder vertrouwen in anderen, waardoor ik misschien ook wel te snel en te hard ging knokken.
Ik heb ook geen idee hoeveel artsen en psychologen we in totaal gezien hebben.
Met periodes ook wel veel te maken gekregen met het gevoel van falen. Ik moest als moeder toch in staat zijn om mijn kids gelukkig te maken en ze vooral kunnen beschermen? Of leuke, gezellige dingen met ze kunnen doen?
Niet dus, niet zoals ik het vooraf allemaal voor ogen had, maar ik weet wel dat ik alles heb gedaan wat in mijn macht lag.
In 1992 heb ik te horen gekregen dat ik de ziekte van Crohn had; hierdoor ben ik wel gewend dat mijn energieniveau lager is dan bij een ander, maar vorig jaar daalde dat niveau naar 0. Ik heb toen zo’n 15 weken lang meer dan 20 uur per dag in bed doorgebracht.
Ik werd ook steeds bozer; accepteerde het ziek zijn/Crohn steeds minder: boos op de artsen, dat zij na al die onderzoeken nog steeds geen oplossing hadden (op onverklaarbare wijze gaf mijn bloed ook steeds tegenstrijdige resultaten), boos dat manlief alles draaiende moest houden; boos dat er nog meer op de schouders van de kids terecht kwam; boos op familie en/of vrienden, het duurde te lang/wisten er ook niet meer mee om te gaan?
Ik koos ook steeds meer voor mijn gezin en heb met veel personen het contact verbroken, deels door boosheid/deels door gebrek aan energie.
Aan dat laatste mag ik nog wel gaan werken, want misschien is niet alles terecht geweest. En aan het gevoel van pijn dat er toch wel heel veel mensen er – in mijn ogen – niet genoeg voor ons waren.
Voor mijn gevoel hebben we het grotendeels echt zelf moeten doen. Of dit allemaal terecht is…geen idee…het is mijn gevoel.
Gelukkig zijn er ook heel veel bijzondere mensen voor mij geweest, ook zij konden niet helpen, maar waren er wel. Uit onverwachte hoeken kwamen er lieve berichtjes binnen. Ik verwacht dat een aantal van deze mensen niet eens weten hoeveel ze voor mij betekend hebben.
Jaren geleden las ik vaak de Vriendin; daar stond altijd een stuk in van Bénazir. Haar verhalen interesseerden mij elke keer opnieuw; vaak las ik ze met kippenvel op mijn armen.
Ik dacht vaak: “Die naam moet ik onthouden, ooit………..”
Een aantal weken geleden schoot haar naam weer door mijn hoofd, dus maar aan het googelen gegaan. De “raarste” verhalen heb ik gelezen, ik heb dingen gelezen die ik me niet voor kan stellen of die ik niet begreep. Maar negatieve dingen kon ik niet vinden.
Het bleef mij trekken, maar ik deed er niks mee, tot ik een verhaal las wat ons verhaal had kunnen zijn.
Maar ja….de oorzaak van al hun problemen zat in hun huis. Hoe wazig is dat? Kan dat? Wij hebben toch een mooi huis. Tja, dat dat nooit het gevoel gaf als thuis, daar kon het huis toch ook niks aan doen?
Op paranormaal gebied hadden wij jaren geleden al het e.e.a. mee gemaakt, dus dat er meer is geloofde ik wel. (Toen gingen er dingen kapot, gebeurden er onverklaarbare dingen, hoorden we van alles.)
Maar hoewel het verhaal “ons” verhaal was, las ik ook over witte en zwarte entiteiten. Ik vond het raar…hoezo wit of zwart? Ja, mijn pa is dood….en ik geloof dat hij nog ergens is, maar dan is hij bijv. toch een gewone geest?
Dus…. Het verhaal weer weggeklikt. Maar aangezien loslaten niet mijn sterkste punt is…het toch maar opgezocht en het aan Johan laten lezen.
Ook hij had zoiets van: we kunnen contact met haar opnemen en dan zien we het wel. Vervolgens dus een mailtje gestuurd met de vraag of zij iets voor ons kon betekenen.
Via facebook moesten wij een foto van ieder sturen en we kregen een belafspraak.
Uhm oke……maar ik zet veel te veel op FB, dus als ik vriendjes word dan kan zij mij daarna vertellen wat ik zelf geschreven heb. Niet dat ik haar niet geloofde, maar een ander hoefde mij dan later niet te zeggen “ja hoor…dat had ik jou ook kunnen vertellen”.
Spannend…… 11 december ……. ik mocht bellen!
Samen met Johan naar boven….klok vooruit gekeken…in gesprekstoon….nee!!!!
Iets later neemt ze ineens op….schrik!
Telefoon op de intercom, zodat we allebei alles konden horen.
Dan begint Bénazir/Bénazir te praten n.a.v. de foto’s ……. en het gevoel wat dan door je heengaat is niet te beschrijven.
Zij vertelt dan zonder problemen alles over mij, Johan en de kids……. en dan knak je. Dan hoor je dat alles erger is dan verwacht? Of nee, dan wordt ons gevoel bevestigd door iemand die weet waar ze het over heeft.
Als zij dan o.a. schrikt over hoe het ene kind “aangevallen” wordt en dat ze bij de foto van een ander alleen maar kan zeggen “wat word ik verdrietig als ik hiernaar kijk”.
Tijdens het gesprek plaatst zij iedereen in een bubbel; deze beschermt iedereen tijdelijk.
(Over bubbels, witte en zwarte entiteiten, energieën etc. leg ik niet uit …. Dat is even googelen op contextuoloog Bénazir, zij legt dat waanzinnig goed uit op haar facebook en website.)
Binnen een dag hadden wij ons huis opgemeten en de offerteaanvraag de deur uit gedaan, de beslissing dat wij de hulp van Bénazir en haar team wilden was meteen al genomen.
De wachttijden voor een huisreiniging is wel een aantal maanden, maar gezien de situatie, haalde ze ons naar voren…. De grote dag zal 22 januari plaats vinden.
Eerste gevoel: jee ….. zo lang nog deze shit.
Tweede gevoel: ohoh…..voor die tijd wil ik alles schoon hebben en al het onnodige de deur uit hebben, zodat ik daarna letterlijk een schoon huis heb in alle opzichten.
De tussenliggende tijd heeft Bénazir ons regelmatig een sterkere bubbel gegeven en de jongste hebben we leren ritsen.
Dat laatste deed al zo veel dat het ons alleen maar meer en meer vertrouwen gaf.
Ja …..en dan mag je aan de kids uit gaan leggen dat hun ouders “zweven”. We hebben het uitgelegd als: Bénazir kan alle negatieve energieën uit ons huis halen en de goede er weer in stoppen…..niks over zwarte of witte entiteiten. (Nog steeds niet!!!!)
Een huis moet veilig zijn en geen angst aan een kind geven.
De tijdsduur van een reiniging is verschillend….afhankelijk wat ze tegen komen….maar kinderen, honden en katten mogen niet aanwezig zijn.
Gelukkig was die hulp heel dichtbij en hadden wij schatten van buren waar zowel de kids als de hond mochten blijven.
We hadden wel de waarschuwing gehad dat de laatste week zwaarder kon zijn, omdat de zwarte entiteiten de reiniging tegen proberen te houden.
Ik dacht: dat zal (hoop ik) wel meevallen.
Maar ik kan niet anders zeggen dan dat ik die toch heftig vond: Johan die van de trap af was gevallen, een van de kids kwam op een ochtend beneden en vertelde dat hij in zijn buik geduwd was, ik werd een keer wakker omdat er steeds op mijn heup geslagen werd, en een andere nacht dat mijn hoofd opgetild werd en terug in mijn kussen werd geduwd en de dag voor de reiniging hadden ze de hond te pakken. Ik sliep al slecht, dus heel bevorderlijk voor je energie is dat allemaal niet.
En dan is het eindelijk zo ver!!!!!
Bénazir, Fred en Arja zijn hier ca. van 9.00 uur tot 22.00 uur geweest.
Wij hadden het geluk dat Bénazir de dag ervoor een kookbui had, dus ze kwamen aan met tassen vol. (Even mijn fb-vrienden laten kwijlen: indische pilav, saté, Indische kroketjes, kip, vegetarische quiche en tomaten/paprikasoep.)
Bij binnenkomst wilden ze geen koffie, maar eerst alvast wat rust in huis brengen.
Aantallen van wat ze in huis aan zwarte entiteiten verwachtten, wilden ze eerst niet geven.
Johan en ik hadden zoiets van: “Het mogen er heeeeeel veel zijn, dan wordt het daarna alleen maar beter.”
Dus kaarsjes aan en iedereen een rozenkrans om.
Op weg naar de bovenste etage, met onderweg even snel een blik in alle ruimtes.
Pfieuwwww……..wat heftig! Op dat moment kregen wij te horen hoe erg de slaapkamers waren. Opmerkingen als: “Wie hier slaapt moet wel doodmoe zijn, met alle aanvallen die hij gehad heeft,” en “Als je hier slaapt kan je haast niet anders dan hartstikke ziek of depressief worden” en “wat een aanvallen moet die gehad hebben,” etc.
Op de 3de aangekomen werden de ipods, oortjes en boxjes tevoorschijn gehaald.
De hele dag door wordt er van playlist naar playlist geswitcht en is het eigenlijk een groot muzikaal gebeuren, die aan veel liedjes nu voor ons een hele andere betekenis hebben gegeven.
Eng? Nee. Spannend? Nee. Emotioneel? Nee (nog niet). Wij vonden het waanzinnig interessant.
Bénazir roept ondertussen extra hulp in van bepaalde gidsen. Wij plagen haar dat ze af en toe op een eilandje zit, zo geconcentreerd is zij bezig.
Ondertussen is Arja er ook bij gekomen en zakt Bénazir een verdieping en gaan Fred en Arja aan de slag om de restanten weg te halen, door te voelen of er nog zwarte entiteiten zijn en zo ja dan worden die verwijderd.
Eigenlijk allemaal heel relaxt, tot er dus een aanval op Fred wordt gedaan. Dat is schrikken…dus hup van de kamer af, want alles is toch wel wat heftiger.
Bénazir grijpt in en wij zitten beduusd in een hoekje, maar de goede sfeer en humor is al snel weer terug. De emoties blijven vanaf dat moment schommelen: het ene moment heb je de grootste lol en het volgende moment rollen de tranen over je wangen.
We werden vooral geraakt door de muziek, de intensiteit waarop Bénazir dan mee beweegt en zingt…hoeveel je dan voelt door de gezichtsuitdrukkingen van een ander, kan ik niet omschrijven ……hoe heftig Fred er soms aan toe was, als ze hem weer te pakken hadden……de kracht en concentratie die Arja uitstraalt….en de humor van allemaal.
Eén verdieping klaar…dus koffiepauze en weer verder….helaas was bij terugkomst de overloop weer volgestroomd, dus extra hulp en weer aan de slag.
Wat ontzettend mooi was, was dat er in principe geen witte entiteiten zijn in een huis vol zwarte entiteiten….maar mijn schoonma liet zich niet verjagen
Bijna overal zaten er zeer heftige entiteiten tussen, die niet zonder slag of stoot weg wilden….tot Bénazir harder ingrijpt en iedereen naar beneden stuurt….en dan kon Fred meteen bijtanken, want hij was goed de pineut geweest.
Ik was daar blij om, want die rust had hij echt ff nodig….ik voelde me “schuldig” ….om ons te helpen, was hij er zo aan toe.
Tussendoor hebben we heerlijk genoten van de fantastische kookkunsten van Bénazir. Die rustmomenten waren fijn met heerlijke gesprekken.
Ik heb momenten gehad dat ik echt dacht: “Help, gaat dit vandaag nog lukken?” Momenten dat wij zelf aan ons eigen lijf ook voelden dat er van alles gebeurde en vooral de kamers van de kids waren voor mij emotioneel, omdat ik toen het besef kreeg wat er allemaal gebeurd is.
En dan komt het er ineens: het moment dat het gelukt is. Terwijl Arja opstaat en naar het etherisch venster loopt om die te sluiten, zit ik nog niets vermoedend om me heen te kijken.
Muziek start…Arja begint….vervolgens stromen de witte entiteiten binnen….en dan ineens is daar mijn breekpunt….het besef van: alles ligt achter ons….dit is onze nieuwe start. Alles wat er toen door mij heen ging is niet te beschrijven, blij dat mijn overleden pa en schoonmoeder weer binnen kwamen, de emoties knalden rond en zeker niet alleen bij Johan en mij….WAANZINNIG!
De kou die iedereen als een vlaag langs zich heen voelde gaan, toen de witte entiteiten binnenstroomden, was hartverwarmend.
Dan volgt er nog een eindgesprek, via Bénazir kregen we informatie van mijn schoonmoeder en mijn pa, dat was zo FANTASTISCH en mooi…..heerlijk moment.
En ja…dit is succesvol afgerond, nu is het aan ons om de rest in goede banen te leiden, maar die wegen waren al in gang gezet.
Raar, maar de nieuwe situatie zal wennen worden, ’s nachts geen last meer te hebben dat er bij iedereen energie afgetapt werd, dus die rare klachten moeten ook weg zijn/gaan….we zijn er nog niet, maar wel heel ver.
Dan mogen de kids weer thuis komen en heeft Bénazir nog een gesprek op hun niveau….zo mooi!
Beginnend bij de jongste, die braaf overal antwoord op geeft. Hij zei gisteravond al dat hij alles anders vond voelen en vandaag heeft hij ook meerdere malen herhaald dat het raar is, maar dat hij zo blij is dat ze dat voor ons hebben willen doen.
De middelste baalde toch wel een beetje dat zij er niet bij mocht zijn, terwijl Bénazir in gesprek was met opa en oma.
De oudste was aardig sceptisch, maar ik denk stiekem toch wel erg nieuwsgierig.
Vannacht was ik gewoon op mijn vaste tijden wakker, maar draaide mij om en sliep weer door.
Wij hebben het allemaal als onbegrijpelijk, maar zo fantastisch ervaren en ik betrap mezelf er vandaag al meerdere keren op dat ik spontaan zit te lachen, terwijl ik toch echt de hele dag al hoofdpijn heb
En alle 5 delen wij dezelfde mening: wat een mooie mensen hebben wij gister in huis gehad en het huis voelt lichter en gezelliger, we voelen dat die druk weg is.
Het komt allemaal goed….#tisonsjaar!